نقشه رقومی بافت خاک دشت آبرفتی سیستان

خصوصیات خاک در دشت های سیلابی دارای تغییرات مکانی زیادی می باشند. بافت خاک یک خصوصیت فیزکی مهم خاک است که داشتن آگاهی از توزیع مکانی آن برای بسیاری از فعالیت های کشاورزی و زیست محیطی بویژه در دشت های آبرفتی ضروری است. هدف این مطالعه تهیه نقشه رقومی اجزاء بافت خاک اراضی کشاورزی دشت آبرفتی سیستان در مقیاس بزرگ (km 2 1300) با استفاده از مدل ترکیبی رگرسیون کریجینگ و کریجینگ باقی مانده شبکه عصبی مصنوعی (RKNNRK) بود. در این تحقیق اجزای بافت خاک تعداد 160 نمونه لایه سطحی (cm30-0) از سری های مختلف خاک اندازه گیری شد و از داده های سنجش از دور تصویر ماهواره لندست 8 شامل Band 1, Band 2, Band 3, Band 4, Band 5, Band 6, Band 7, Band 8 و نسبت باندهای Band 4 and Band 3 , Band 4 and Band 8 و شاخص های پوشش گیاهی، روشنایی، رس و اندازه ذرات خاک به عنوان متغیر های کمکی برای درون یابی اجزء بافت خاک کمک گرفته شد. 80 درصد داده ها به داده های پیش بینی (آموزش در شبکه عصبی) و 20 درصد به داده های اعتبارسنجی اختصاص یافت و مناسب ترین روش میان یابی بر اساس کمترین مقدار ME، RMSE و MAE انتخاب شد. نتایج نشان داد که مقدار RMSE در روش RKNNRK برای داده های اعتبار سنجی اجزاء شن، سیلت و رس خاک به ترتیب برابر 99/10، 26/10 و 72/7 بود و مقادیر RMSE متناظر برای روش ساده کریجینگ معمولی 17/18، 28/13 و 83/8 برآورد شد که این مقادیر 3/65، 4/29 و 4/14 درصد بیشتر از مقادیر متناظر آنها در روش RKNNRK بود. همچنین RMSE داده های اعتبارسنجی روش رگرسیون کریجینگ برای اجزاء شن، سیلت و رس خاک به ترتیب برابر 8/17، 7/13 و 84/8 درصد برآورد شد که این مقادیر نیز به ترتیب 62، 5/33 و 5/14 درصد بیشتر از مقادیر روش RKNNRK بود. بنابراین روش RKNNRK در تلفیق با داده های سنجش از دور بر دقت پیش بینی نقشه های رقومی اجزاء بافت خاک افزوده است.

کلیدواژه ها:

بافت خاک ، کریجینگ باقی مانده شبکه عصبی ، سنجش از دور ، تغییرات مکانی ، متغیر کمکی