فاطمه سادات رضوی - گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران
محمد شیخ الرییس - استادیار گروه زبان و ادبیات عرب، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران

یکی از مسایل انگیزه آفرین در حقوق شهروندی، بحث فرزند خواندگی بوده است. در این راستا مسایل و سوالات بسیاری از بدو پیدایش فرزند خوانده از پذیرش و شیوه آن، ماهیت و حکم آن تا ازدواجش مطرح است که باید پاسخ داده می شد؛ چه از لحاظ حکمی و قانونی و چه از لحاظ اخلاقی و چه مسایلی که به گونه ای با این مسیله ارتباط دارد و چه کسانی که به نحوی از انحاء با این مسیله مواجه هستند.با تصویب قانون جدیدحمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بد سرپرست در سال 1392 منجر به رفع ابهامات حقوقی، اخلاقی پیش آمده شد ولی باز هنوز اختلافاتی در این قوانین از بعد اخلاقی وجود دارد که این پژوهش به دنبال رسیدن به این مهم بود. نتایج نشان داد که ملاک تشخیص مصلحت که از سوی قانونگذار به عنوان معیار تجویز ازدواج با فرزندخوانده تعیین شده اساسا درمورد فرزندخوانده ها فاقد وجاهت است چرا که واژه مصلحت ، واژه ای بسیار تفسیربردار و مشکک است و ازدواج با فرزند خوانده نوعی سوء استفاده آشکار است و حتی بر فرض که اصل این قضیه صحیح باشد، غالب موارد به مصلحت بودن ازدواج سرپرست با فرزند خوانده تحت سرپرستی وی قابل تشخیص و ارزیابی نیست. قانونگذار به جای آنکه ازدواج با فرزندخوانده را تجویز کند و آن را به ملاک های مبهمی چون مصلحت و تشخیص مصلحت منوط بسازد، می بایست آن را ممنوع و مرتکب آن را نیز مجرم و مستحق مجازات اعلام می کرد چراکه ازدواج با فرزند خوانده از آن جهت که فرزند خوانده ها اساسا در سن کودکی و نوجوانی قرار دارند، ازدواج با کودکان شمرده شده که نه تنها اسناد بین المللی بلکه حقوق شهروندی ایران نیز با آن مخالف است

اخلاق، کودکان بی سرپرست، فرزندخوانده، ازدواج