توسعه پایداردر سایه مدیریت بومی نه مدیربومی

بیان مسیاله انتخاب اداره کنندگان هر جامعه با محوریت بومی یا غیر بومی بودن و نقش این انتخاب در توسعه جامعه ، امروزه در جوامع کمتر توسعه یافته به چالش عمده فرا روی افکار عمومی ،مدیریت بالادست، گروه های ذینفوذ اجتماعی و نمایندگان منتخب مردمی تبدیل شده است. برای حل این مسیله یقینا افکار عمومی نیازمندآگاهی بخشی توسط بینش نخبگان جامعه که بر آمده ازکنکاش محققان، در کتب مستندات علمی و تجارب تاریخی هرجامعه ای خواهد بود. بر این اساس با توجه به سوالات ایجادشده وبه منظور ارزیابی و محک زدن فرضیه مطرح شده در افکار عمومی جوامع کمتر توسعه یافته که فقدان مدیران بومی حلقه اصلی گم شده توسعه پایدار جامعه می باشدوباهدف بررسی واقعیت های علمی این مطالبه عمومی در شرایط کنونی ضمن مصاحبه شفاهی با نمایندگان طیف های مختلف افکار عمومی و پژوهش و تحقیقات کتابخانه ای و توصیفی به یافته هایی از جمله جوامع کوچک و سنتی که دارای پیوند های خونی و قومی هستند صر فا برآوردن مطالبات خود را درگرو گزینش مدیران بومی دانسته وبحران توسعه جامعه را در عدم بکار گیری نیرو های بومی قلمداد می نمودند. باکنکاش در کتب و مقالات و اندیشه بزرگان علم مدیریت و توسعه تقریباهیچ نشانی از برتری اداره جامعه توسط مدیران بومی صرف نظر از شایستگی علمی، تجربه عملی و توانمندی منابع انسانی یافت نشد.بر این اساس برای فرضیه ای که تنها راه رسیدن به توسعه داشتن مدیران بومی برای اداره امور جامعه است مبنای علمی یافت نشدو آنچه حاصل شد اینکه توسعه نیازمند مدیریت بومی بعنوان یک بینش در برابر مدیریت وارداتی با در نظر گرفتن فرهنگ ها، الزامات، منابع و امکانات بومی و داخلی می باشد و حتی مراجعه به حافظه تاریخی حوزه مدیریت در بسیاری از بزنگاه های تاریخی مدیریت نیرو های بومی بر جامعه نشانی از رشد و توسعه و پیشرفت مشاهده نگردید.

کلیدواژه ها:

توسعه ، میریت بومی ، مدیربومی ، جامعه جهانی ، مدیریت نوین