آیدا حدیقه رضوان - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه هنراسلامی تبریز،
مرتضی میرغلامی - دانشیار طراحی شهری دانشگاه هنراسلامی تبریز،

بافت تاریخی هر شهر از مهم ترین بخش های هویتی آن محسوب می شود که دارای عناصر و نشانه های تاریخی و فرهنگی متعدد می باشد. اقدامات مدرنیستی طی دهه های متاخر، منجر به ایجاد تغییرات عمده در ساختار کالبدی و فضاهای شهری موجود در بافت کهن شده است. به طوری که امروزه فضاهای عمومی، بیشتر به مثابه معبری برای عبور و نه برای مکث و تعاملات اجتماعی در نظر گرفته می شوند. با توجه به این که از بین تمام گونه های فضای شهری آن چه که عمومیت بیشتری داشته میادین شهری بوده اند ، برای احیای مجدد میادین تاریخی نیاز به یکسری اقدامات مرمت شهری می باشد تا علاوه بر احیای کالبدی و عملکردی، حیات اجتماعی نیز در آنها زنده گردد. از آن جا که میادین تاریخی به عنوان پتانسیل و جاذبه گردشگری و توریستی هر شهر به حساب می آیند،لذا برنامه ریزی در احیا و بازآفرینی پایدار این میادین حایز اهمیت می باشد. در این تحقیق سعی شده است با بررسی های توصیفی و کتابخانه ای از منابع موجود و تحلیل اطلاعات بدست آمده به بررسی نقش بازآفرینی پایدار میادین تاریخی در توسعه گردشگری فرهنگی پرداخته و راهکارهایی در جهت تقویت نقش آن ها و در نتیجه تداوم گردشگری فرهنگی ارایه شود. نتیجه این که بازآفرینی پایدار با تکیه بر چهار اصل بازآفرینی کالبدی،اجتماعی و فرهنگی،اقتصادی و زیست محیطی منجر به ارتقا کیفیت میادین شهری شده و در نتیجه زمینه لازم را برای توسعه گردشگری فرهنگی فراهم می آورد.

بافت تاریخی،فضای شهری،میادین شهری،بازآفرینی پایدار،گردشگری فرهنگی