مصادیق معماری پایدار در ساختار خانه های بومی و سنتی ایران

انسان همواره در طول تاریخ سعی کرده است به منظور ایجاد سرپناهی امن برای سکونت، آن را با محیط پیرامون خود هماهنگ سازد. معماری و شهرسازی گذشته ی ایران دربرگیرنده اصولی است که در دل سنت ها نمود یافته و همواره با تکیه بر خلاقیت معماران با محیط بومی خود سازگار شده است. مطالعه و تعمق در معماری بومی ایران و نحوه تعامل انسان بومی با محیط نشان میدهد که تفکر پایداری محور، رویکردی نوین و بیسابقه نیست و معماری گذشته مناطق مختلف ایران به گونهای شگفت انگیز با اصول پایداری همگراست. در این مقاله با استناد به مطالعات مختلف و با روشی تحلیلی مقایسه ای سعی بر آنست تا ضمن شناسایی مصادیق معماری پایدار در ابنیه سنتی ایران، برخی راه حل های معمارانه از لحاظ تطابق با محیط و صرفجویی در مصرف انرژی تشریح شود. نتایج مطالعات نشان می دهد که استفاده بهینه از انرژی تجدیدپذیر همچون جریان هوا، نور خورشید و ... درساخت و سازهای سنتی یکی از اهداف طراحی اقلیمی بوده و احداث ساختمان کمترین تاثیر منفی را بر محیط زیست داشته است.