بررسی اثربخشی آموزش خودکنترلی هیجانی بر اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران شهر تهران

مقدمه: جامعه پرستاری یکی از مشاغلی است که به واسطه رویارویی مداوم با شرایط پر استرس، از درجات ابتلا به مشکلاتجسمی و روانی بیشتری برخوردار هستند. اختلالات سایکوفیزیولوژیکال آن دسته از اختلالات جسمانی را شامل می شودکه دارای منشا روانی است؛ بنابراین با کنترل هیجانات ناخوشایند و استرس ها می توان این عوارض را بهبود بخشید.هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش خودکنترلی بر اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران انجام گرفته است.مواد و روش ها: روش پژوهش به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماریشامل کلیه پرستاران شاغل شهر تهران در سال 1393 است که نمونه مورد پژوهش، شامل 68 نفر، از پرستاران یکبیمارستان منتخب است که به روش نمونه گیری در دسترس برآورد شده اند. از این تعداد، 30 نفر از افرادی که در پرسشنامهسلامت عمومی نمره بیشتر از 23 (نقطه برش) را کسب کردند، در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزارمورد استفاده، پرسشنامه هوش هیجانی بار- آن و به منظور جمع آوری اطلاعات مربوط به اختلالات سایکوفیزیولوژیکال،پرسشنامه سلامت عمومی بود. آموزش خود کنترلی در قالب 7 جلسه 60 دقیقه ای، هر 15 روز یک بار به گروه آزمایش ارایه شد. یافته های پژوهش نیز با روش های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل کواریانس از طریق نرم افزار SPSS نسخه22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج به دست آمده از آزمون تحلیل کواریانس، بیا نگر تاثیر آموزش خودکنترلی بر بهبود اختلالاتسایکوفیزیولوژیکال بود (P<0/0001). به طوری که علایم اختلال، بین گروه آزمایش و کنترل دارای تفاوت معناداری بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه پرستاران در مواجهه مداوم با شرایط پر استرس هستند، آموزش مهار تهای خودکنترلیهیجانی برای این گروه شغلی، حایز اهمیت است. از این رو آموزش خودکنترلی به عنوان یکی از مهارت های کاربردی بهمنظور بهبود علایم اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران، پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش خودکنترلی ، اختلالات سایکوفیزیولوژیکال ، پرستار