بررسی شناخت مصادیق و ضمانت اجراهای تعهدات طبیعی

بی تردید هدف نهایی کلیه قواعد حقوقی رسیدن به عدالت است و تعهد طبیعی می تواند در انتقال این عدالت به جهان حقوق موثر باشد. تعهدی که مشمول مرور زمان شده ، دعوایی که به جهت اتیان سوگند قاطع دعوی یا شمول اصل اعتبار امر قضاوت شده خاتمه یافته است، درخواست نفقه از جانب خویشاوند معلول و نیازمند که قانونا لازم الانفاق نیست، جملگی غیر قابل مطالبه قانونی هستند. اما اگر مدیون بدون وجود الزام قانونی؛ چنین تعهدی را ایفا کند، ادای دین محسوب می شود نه ایفا ناروا ( ماده 266 ق. م) و این همان عدالتی است که حقوق سعی در رسیدن به آن دارد. مشکل بنیادین تعهد طبیعی، ماهیت تعهد است. قانون مدنی ایران تعهد را مطرح ساخته که نمی توان الزام به اجرایش را از طریق دعوی حقوقی مطالبه کرد ولی متعهد به میل خویش این الزام را بر عهده گیرد یا مستقیما به اجرایش اقدام کند، او دیگر نمی تواند از اجرای خود عدول کند و خواهان استرداد آنچه پرداخته است، گردد. یکی از انواع تعهدات که در خصوص مبنا و ماهیت آن، دیدگاه های متفاوتی وجود دارد، تعهدات طبیعی است؛ تعهداتی که برای این متعهدله، قانونا حق مطالبه نمی باشد. اما اگر متعهد به میل و اراده خود آن تعهد را ایفای نماید دعوا استرداد او مسموع نخواهد بود و تنها وجه افتراق تعهدات قانونی وطبیعی ، وجود التزام به تادیه یا حق مطالبه در تعهدات قانونی است.

کلیدواژه ها:

مصادیق و ضمانت اجراهای تعهدات طبیعی ، ایراد مرور زمان ، ایردات قانونی تعهدات طبیعی ، بطلان تعهد مدنی