بهمن محمدی - کارشناسی ارشد رشته شیعه شناسی با گرایش علم شیعه

بنانهاده عمل یا اعتقادی از جانب خود و نسبت دادن آن به دین ازجمله مباحث مهمی است که در قالب مفهوم بدعت بین فرق و مذاهب اسلامی مطرح می باشد. این مفهوم مهم کلامی از نظر معنا و مصداق در میان فرق اسلام متفاوت بوده، به طور یکه برخی همانند وهابیان آن را تعمیم داده اند و بسیاری از اعمالی را که ازنظر مسلمین سنت است بدعت دانسته اند؛ حال آنکه امامیه همانند سایر مسلمین بدعت را در مقابل سنت گرفته است. این مقاله ریشه تقابل را در قرایات مختلف از دین دانسته و با مقایسه روش های استنباط در فرق وهابیت و امامیه درصدد یافتن پاسخ به حقیقت کافر انگاری و تکفیر دیگر مذاهب توسط وهابیت هست. بدین منظور پس از مقایسه رویکرد روشی فرقه وهابیت به طور ویژه و تطبیق آن با امامیه به تحلیل و نتیجه گیری آن پرداخته است. در این مقاله از روش توصیفی تحلیلی و کتابخان های استفاده شده است و هدف و نتیجه این است که رویکرد وهابیان درروش استنباط ظاهرگرایی و تاکید صرف بر نقل بوده؛ عقل و منطق را نپذیرفته و با تفسیر و تاویل مخال فاند اما امامیه ضمن تاکید بر نقل، به عقل و تفسیر نیز اهمیت داده و آن را در استنباط رای خویش مویر می دانند.

امامیه، بدعت، روش شناسی، ظاهرگرایی، عقل گرایی، وهابیت