بررسی راهکارهای ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون ; مرور سیستماتیک

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 466

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IHSC11_312

تاریخ نمایه سازی: 5 آذر 1397

چکیده مقاله:

مقدمه: بیماری پارکینسون نوعی اختلال تحلیل برنده ی سیستم عصبی مرکزی است.این بیماری پس از آلزایمر دومین بیماری پیشرونده و تخریب گرسیستم عصبی در جهان به شمار می آید و حدود 1% از افراد بالای 65 سال را گرفتار می کند و می تواند در سطح وسیعی بر زندگی بیماران تاثیر بگذارد.هدف از این پژوهش با هدف تعیین راهکار های ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع مروری بوده و با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی علمی انگلیسی زبان مانند PubMed و SienceDirect و نیز پایگاه های اطلاعاتی فارسی زبان شامل Google scholar ، SID ، Magiran ، elmnet با کلید واژههای ارتقاء ، کیفیت زندگی، پارکینسون promotion ، quality of life ، parkinson بدون محدودیت زمانی صورت گرفته است. در مجموع 50 مقاله به دست آمدکه 30 مقاله انتخاب و بررسی شد. در این مطالعه از مقالات مداخله ای بهره گرفته شده است. یافته ها: نتایج مطالعات مختلف نشان می دهد که ادراک بیماری، حمایت اجتماعی، تمرینات نوروفیدبک، شناخت-رفتار درمانگری، انجام یک برنامه ی تمرینی مرکب از تمرینات مقاومتی، کششی، کارکردی، تعادلی با لباس فضایی، سه شیوه ی تمرینی (تمرینات ریتمیک، توپ طبی، حرکات کششی –نرمشی)، 12 هفته تمرین های قدرتی، هشت هفته تمرینات تعادلی و ثبات دهنده مرکزی پیشرونده، هشت هفته تمرینات پیاده روی اسکاندیناوی و فعالیت های ورزشی در آب، تمرینات تای چای، osteopathy ، تکنیک الکساندر، تمرینات حرکت درمانی، تمرینات ایروبیک، راه رفتن روی تردمیل با حمایت وزنه، هشت هفته تمرینات یوگای خنده، فیدبک بینایی، موسیقی درمانی، مداخلات خانه محور بر کیفیت زندگی افراد مبتلا به پارکینسون تاثیر مثبت داشته است. ارتز مرتعش در وضعیت روشن در بهبود تعادل بیماران پارکینسون موثر است ولی در وضعیت موتور خاموش در مورد موثر بودن آن ها اطمینانی حاصل نشد.همچنین بین آمادگی کارکردی و نیز روش های تمرینی هوازی با کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با وجود نتایج مثبت مطالعات هنوز این روش ها برای ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون در بالین وارد نشده اند. توصیه می شود دلایل به کار نبردن این مداخلات مورد بررسی قرار گیرد. برنامه های تمرینی ارایه شده می تواند در ایجاد برنامه ی درمانی جامع و مدون موثر باشد ومی توان این مداخلات را به منظور بهبود کیفیت زندگی بیماران پارکینسونی در کار درمانی، توانبخشی و زندگی روزمره به کاربرد.

نویسندگان

اسما بابایانی

دانشجوی کارشناسی کار درمانی، کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران

محسن فلاحی

دانشجوی کارشناسی کار درمانی، کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران