مجتبی امیری - عضو هیات علمی دانشکده مدیریت دانشگاه تهران

پس از گذشته سه دهه از پیروزی انقلاب اسلامی، عوامل گوناگونی دست به دست هم داده و ضرورت تحول در نظام آموزش و پرورش کشور را آشکار و اجتناب ناپذیر ساخت؛ ناکارآمدی و اثربخش نبودن آموزش و پرورش دانش آموزان در کسب توانمندی های عمومی و مهارتهای مورد انتظار از نظامهای آموزش و پرورش به عنوان یکی از نظامهای زیرساختی جوامع امروز در دستیابی به توسعه ( تافلر،1379، صص.400 - 430 )، تاکیدات رهبر انقلاب به ضرورت تحول و ابتنای نظام آموزش و پرورش بر فکر و اندیشه و فلسفه خودی (بیانات مقام معظم رهبری در تاریخ 02/12/ 1385 و 3/ 5/ 1386)، الزامات محیطی و ضرورت پاسخگویی این نظامها به آن و سرانجام سیر تغییر و تحولات جهانی و فرصتها و تهدیدها و چالشهای فراروی نظام های آموزش و پرورش( تافلر،1379) که ضرورت مواجهه هوشمندانه با آنها مهمترین عوامل نشان دهنده این ضرورت و زمینه هایی بود که تحول بنیادین نظام آموزش و پرورش و تدوین سندی راهبردی برای تحقق آن را ایجاب می کرد.تغییر و تحولات اجتماعی برخاسته از سه دسته عوامل است که عبارتند از زمینه ها و زمانه، عوامل مسلط و غالب و کنشگران یا کارگزاران اجتماعی ( گی روشه ، 1368). ایجاد هر تغییر و تحولی در گرو این است که بتوانیم با توجه به این سه ایفای نقش کنیم. برای شناخت واقعیت تغییر و تحولات باید توصیفی از وضعیت این سه ارایه داد، پس از آن به تحلیل وضعیت روی آورد و معیارهایی ارایه داد که بتواند تبیین کننده این وضعیت باشد؛ به گونه ای که اگر در آنها تغییر ایجاد کنیم بتوانیم به اهداف و مقاصد مورد نظر خویش دست بیابیم ؛ بدین گونه است که می توانیم به بهبود وضعیت کمک کنیم یا در جهت بهبود وضعیت حرکت کرده و در تحولاتی که در آینده تحقق خواهد یافت ایفای نقشی اثرگذار داشته باشیم؛ زیرا که به سخن سعدی :غرض نقشی است کز ما باز ماند که هستی را نمی بینم بقاییدیباچه گلستان سعدی