لیلا کریمی کوجانی - مرکز تحقیقات سلولی مولکولی دانشکده علوم پزشکی شهرکرد، شهرکرد، ایران
هدایت الله شیرزاد - مرکز تحقیقات سلولی مولکولی دانشکده علوم پزشکی شهرکرد، شهرکرد، ایران
بتول پورقیصری - مرکز تحقیقات سلولی مولکولی دانشکده علوم پزشکی شهرکرد، شهرکرد، ایران

مقدمه و هدف: افزایش بار آهن ممکن است از اصلی ترین عوامل نقص ایمنی در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور باشد.افزایش بارآهن پاسخ ایمنی را به سمت TH2 هدایت میکند، درحالیکه این پاسخ برای مبارزه با عفونتها مطلوب نیست. در بیماران مبتلا به بتاتالاسمی ماژورمدیریت ثانویه عوارض اضافه بار آهن ناشی از ترانسفوزیونهای مکررخونی ،از طریق درماندفع آهن صورت میگیرد. رایجترین روش درمان دفع آهن انفوزیون زیر جلدی دسفرال میباشد. باتوجه به افزایش رو بهشناخت در مورداثرات اضافه بار آهن بر وضعیت ایمنی مبتلایان به بتاتالاسمی ماژور ، مطالعه حاضر جهت ارزیابی اثرات اضافهبار آهن و دسفرال به عنوان درمان دفع آهن بر عملکرد سیستم ایمنی صورت گرفته است.روش: این مطالعه توصیفی-تحلیلی بر روی 26 بیمار مبتلا به بتاتالاسمی ماژور مصرف کننده دسفرال مراجعه کننده به کلینیک تالاسمی بیمارستان هاجر شهرکرد انجام شد و درصد زیر رده های لنفوسیتی تولیدکننده IL2 و INFγ با روش تعیین داخل سلولی سایتوکاین بررسی شد بررسی شد.یا فته ها:نتایج نشان داد رابطه معنادار خطی میان تعداد دفعات هفتگی تزریق دسفرال (5.16±0.76 ) ودرصد زیر رده های لنفوسیتی تولید کننده IL2 و INFγ در بیماران بتاتالاسمی ماژور وجود ندارد (P≥0.05). همچنین میان سطح سرمی فریتین (954.5±1529.34) و درصد زیررده های لنفوسیتی تولیدکننده IL2 و INF-γ نیزرابطه معنادار خطی یافت نشد (P≥0.05). نتیجه گیری: یافته ها حاکی از آن است که مجموعه ای از عوامل به جز اضافه بار آهن بر عملکرد لنفوسیت ها موثرند، ازطرفی بدلیل نقش احتمالی آهن در ساپرس ایمنی، توصیه میشود جهت بهبود وضعیت ایمنی، از دفع کننده های ترکیبی وموثرتری نسبت به دسفرال جهت برداشت اضافه بار آهن در مبتلایان به بتا تالاسمی ماژور استفاده شود.

دسفرال ، فریتین، T cell IL2 و INF-γ