بهادر حاجی محمدی - استادیار، مرکز تحقیقات بهداشت و ایمنی مواد غذایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید صدوقی، یزد، ایران
عماد احمدی آرا - دکتری تخصصی انگل شناسی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران تهران ایران

مدیریت راهبردی در کنترل بیماری های انگلی بومی در کشور با توجه به اثرات مخربی که این انگل ها هم بر بروز بیماری های مشترک بین انسان و دام و هم بر کاهش تولیدات دامی و به خطر انداختن معیشت جامعهدارند دارای اهمیت زیادی است. فاسیولیازیس یکی از مهمترین این بیماری هاست که ناشی از ابتلای انسان و دام به ترماتودهای فاسیولاهپاتیکا و فاسیولا ژیگانتیکا بوده و جزء بیماری های انگلی باز پدید در شمال ایران ونوپدید در غرب کشور محسوب می شود .(1) تا قبل از سال 1367 خورشیدی فاسیولیازیس انسانی در کشور تنها به صورت موارد اسپورادیک و تک گیر وجود داشت. ولی در این سال اولین همه گیری بیماری در استان گیلان و به ویژه شهرستان بندر انزلی آغاز و در بهار سال بعد به اوج خود رسید. مسیولین بهداشتی داخل کشور تعداد کل مبتلایان را در حدود 20هزارنفر گزارش کردند و سازمان بهداشت جهانی درگزارش خود این رقم را درحدود 10هزارنفر اعلام نمود شیوع بعدی فاسیولیازیس مجددا درهمان کانون قبلی و یک ده ه بعد طی سال های 1377 و 1378 خورشیدی اتفاق افتاد.هاین اپیدمی نسبت به همه گیری قبلی کمتر ولی رقم درگیری بسیار قابل توجه بوده استو رقم 2465 نفر به صورت رسمی ثبت گزارش آلودگی وجود داشت 3)،.(2 در همین سال ها 1377) و 1378 خورشیدی) همه گیری کوچکتری در استان کرمانشاه و شهرستان کنگاور به صورت پراکنده به عنوان اولین موارد فاسیولیازیس انسانی و در واقع نوپدیدی این بیماری در این استان و غرب کشور به حساب می آمد. همچنین طی همین سال ها مواردی از همه گیری مختصر بیماری از مازندران نیز گزارش گردید .(4) طبق مطالعات انجام شده شیوع عفونت در برخی استان های کشور مانند گیلان، مازندران، تهران، کرمانشاه، اردبیل، کهگیلویه و بویراحمد، خوزستان و لرستان بیشتر ازسایرین می باشد

بیماریهای انگلی اندمیک، فاسیولیازیس، برنامه ریزی استراتژیک