رضا نوروزی - کارشناس ارشد معماری و عضو انستیتو بین المللی ساختمان سبزGBI
هومن بهمن پور - استادیار، گروه مهندسی منابع طبیعی، محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شاهرود، شاهرود، ایران

کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست در معماری، منجر به پیدایش مبحثی به نام معماری پایدار گردیده و طی دهه های اخیر، توسعه پایدار به طور فزایندهای به یک عنصر مهم در برنامه ریزی مناطق شهری تبدیل شده است. ظاهرا توجه توسعه پایدار بیشتر معطوف به شهرهاست و توسعه محله به دلایلی کمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ با این حال اگر قطعات شهرها (مولفه هایی مانند محله) فاقد معیار پایداری باشد، شهرها را نمیتوان پایدار در نظر گرفت. معیارهای پایداری محلات آینهای برای تجزیه و تحلیل پایداری شهرها برای سطوح بالاتر هستند که جنبه های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی را شامل میشوند. با توجه به گستردگی مطالب مربوط به پایداری، در این نوشتار صرفا مطالعات مربوط به محلات شهری و روشهای ایجاد پایداری زیست محیطی در محلات با استفاده از روش تحلیل محتوا مورد بررسی قرار میگیرد و به عنوان نتیجه گیری به اصولی برای طراحی پایدار دست خواهیم یافت که عدم رعایت آنها در طراحی محلات؛ نیل به پایداری را مخدوش میسازد این اصول عبارتند از: طراحی فضاهای سبز محله؛ تعیین تراکم با توجه به اقلیم محل؛ طراحی بافت و ساختمانها با توجه به اقلیم محدوده (انرژی خورشید و باد)، که این روش کمترین میزان هدر رفت انرژی را دارد و اولویت دادن به دسترسی پیاده در محله، که با حمل و نقل عمومی کارآمد امکان پذیراست.

معماری پایدار، محله پایدار، معیارهای زیست محیطی