تبیین شاخص های موثر بر افزایش قابلیت پیاده مداری به منظور ارتقای پایداری اجتماعی در محلات (محله چیذر)

بررسی انواع الگوهای توسعه محلی نشان میدهد، قابلیت پیادهمداری به عنوان موضوعی محوری در این الگوها (مانند توسعه پایدارمحلی، نوشهرگرایی، رشد هوشمند و توسعه مبتنی بر حملونقل همگانی) مورد تاکید است. توجه به این موضوع درکنار تبعات فردی (سلامت فیزیکی و روانی)، تبعات اجتماعی را نیز در بردارد که به ارتقای حیات مدنی و اجتماعی و از این رهگذر به پایداری اجتماعی محلات منجر میشود. بررسی مفهوم محلات پایدار نشان میدهد، یکی از راهکارهای تحقق پایداری اجتماعی در سطح محلات، ارتقای کیفیت زندگی به منظور حضور و انجام فعالیتهای اجتماعی و اختیاری است. در عین حال یکی از شاخصهای محلات پایدار، طراحی شهری مبتنی بر خلق مکان و ایجاد حس تعلق ذکر شده است. این مقاله بر آن است تا تاثیر ارتقای پیاده مداری در سطح محلات را به عنوان یک راهکار طراحی شهری محلات پایدار بر ابعاد پایداری شدن اجتماعی در سطح محلات مورد بررسی قرار دهد. بنابراین ضمن بررسی مفهوم محلات پایدار و رویکرد پایداری اجتماعی، شاخصهایی که بر افزایش و حضور اجتماعی و اختیاری پیاده موثر هستند، شناسایی میشوند. به منظور تدقیق شاخصها، نمونه ای از محلات تهران (چیذر) انتخاب و 180 پرسشنامه توزیع و تحلیل همبستگی بر روی داده ها انجام شدهاست. نتایج نشان میدهد از دید استفاده کنندگان، در کنار عواملی چون پیوستگی مسیر، طراحی مطلوب، توجه به ابعاد زیباییشناختی، تجهیز مسیر (عوامل کالبدی)؛ سایر عوامل غیرکالبدی مانند هنجارهای اجتماعی و فرهنگی بر حضور اجتماعی پیاده ها در فضا تاثیرگذار هستند.

کلیدواژه ها:

قابلیت پیاده مداری ، حیات اجتماعی ، پایداری اجتماعی ، محله ، عوامل کالبدی ، عوامل غیرکالبدی