مرتضی بحرانی - دانشیار علوم سیاسی، پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری
سیدمحسن علوی پور - استادیار علوم سیاسی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی

متفکران مسلمان، به تاسی از حکیمان کلاسیک یونانی، در فلسفه سیاسی شان به دوستی بهمثابه مفهومی فلسفی و سیاسی توجه کردهاند. بااینحال، توجه آنها به این مقوله دارای نقاط ممیزه ای است که میتواند نشاندهنده تفاوتهای تفکر اسلامی با تفکر یونانی باشد.این نقاط تمایز خود را بیش تر در کم اهمیت تر دانستن این مقوله در چهارچوب تفکر سیاسی و بهره گیری از مفاهیم کمکی برای جایگیری آن در چهارچوب فلسفه سیاسی آنها نشان میدهد. مقاله حاضر، با بررسی مفهوم دوستی در آرای فیلسوفانی چون کندی، فارابی، عامری، اخوان الصفا، و خواجه نصیرالدین طوسی، ازطریق تحلیل محتوایی آثار آنها نشان میدهد که متفکران مسلمان در وام گیری از فیلسوفان یونانی، بنابر زمینه فکری خویش، روایتی مختص خود از مفاهیم برسازنده سامان سیاسی به دست می دهند که در مواردی حتی با رویکرد حکیمان یونانی مخالف است.

دوستی، محبت، تعاون، فلسفه اسلامی، مدینه