هادی دستورانی - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد
محمدحسن جوارشکیان - دانشیار، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد

در این مقاله یک روش عددی بر مبنای شبکه ی گردابه ای برای تحلیل آیرودینامیکی پیکربندی های مختلف توسعه داده شده است. در کار حاضر از این روش توسعه داده شده برای تحلیل آیرودینامیکی هواپیماهای بال و بدنه یکپارچه استفاده شده است، به منظور صحه گذاری، ابتدا نتایج حاصل از این روش بانتایج تجربی مقایسه شده و سپس سه پیکربندی بال و بدنه یکپارچه ی رایج انتخاب و مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته اند تا پیکربندی مناسب تر برای هواپیماهای بال و بدنه یکپارچه مشخص گردد. لازم به ذکر است شبیه سازی ها در ارتفاع صفر از سطح زمین و ماخ 0٫3 صورت گرفته اند. نتایج نشان میدهد که پیکربندی های A و B از نظر مشخصه های آیرودینامیکی نسبت به پیکربندی C برتری دارند. از طرفی دیگر پیکربندی A به دلایل دارا بودن توزیع برآ یکنواخت تر در راستای بازه ی بال، دارا بودن پسای القایی کمتر، داشتن فضای خالی بیشتر و به طبع آن حمل بار مفید بیشتر نسبت به پیکربندی B برتری دارد. بنابراین در نهایت پیکربندی A به عنوان پیکربندی مناسب تر برای هواپیماهای بال و بدنه یکپارچه انتخاب شده است.

هواپیمای بال و بدنه یکپارچه، روش شبکهی گردابی گردابه نعلی شکل، ضرایب آیرودینامیکی