رابطه بین ناهنجاری زانوی پرانتزی با اجرای برخی آزمون های آمادگی جسمانی– حرکتی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین ناهنجاری زانوی پرانتزی و اجرای برخی آزمون ها یآمادگی جسمانی– حرکتی است. برای انجام این تحقیق، 60 فوتبالیست نوجوان با میانگینسن 0/78±15/2 سال، وزن 3/39±58/9 کیلوگرم و قد 6/21±166 سانتی متر انتخاب شدند. برای ارزیابی وضعیت بدنی آزمودنی ها از روش کندال و خط شاقولی استفاده شد.ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس اندازه گیری و ثبت شد. همچنین برای بررسیاجرای آزمودنی ها از آزمون اسکوات روی یک پا و به دست آوردن حداکثر فاصله، بیشترینفاصله به دست آمده از پرش روی یک پا (لی لی)، انجام سه پرش متوالی روی یک پا و به دستآوردن بیشترین فاصله، پرش عمودی و آزمون تی استفاده شد. برای بررسی اختلاف آزمون هادر دو گروه تحقیقی از t مستقل استفاده شد. با توجه به نتایج تحقیق حاضر، اختلاف معنی داری بین دو گروه، در اجرای آزمون ها یافت نشد (پرش عمودی (P=0/005)، اسکوات روی یک پا و به دست آوردن حداکثر فاصله (P=0/019). بیشترین فاصله به دست آمده از پرشروی یک پا (P=0/011)، انجام سه پرش متوالی روی یک پا و بهدست آوردن بیشتر ین فاصله (P=0/008) و آزمون تی (P=0/003). نتایج تحقیق نشان میدهد وضعیت بدنی در متغیرها ی اجرا در فوتبالیست ها تاثیرگذار است و ناهنجاری زانوی پرانتزی می تواند باعث تضعیف اجرا شود.

کلیدواژه ها:

زانوی ضربدری ، آمادگی جسمانی ، آمادگی حرکتی ، فوتبال