سید علیرضا درخشان راد - استادیار، دکترای تخصصی کاردرمانی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران
شایان علمداری فر - کارشناس کاردرمانی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران
بهاره زینل زاده قوچانی - دکترای تخصصی کاردرمانی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران

هدف: اختلال به معنی نقص در عملکرد ساختارهای بدن نظیر سیستم اسکلتی-عضلانی است و ناتوانی دلالت بر نقص در تعامل بین فرد و محیط دارد. بررسی ارتباط بین اختلال و ناتوانی، سهم اختلال را در ایجاد ناتوانی مشخص می نماید. لذا هدف از این مطالعه بررسی شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی و تعیین رابطه بین این اختلالات با ناتوانی عملکردی اندام فوقانی در پرستاران بوده است.روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه ای مشاهده ای از نوع مقطعی است که در سه بیمارستان دولتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گرفت. 72 پرستار در دسترس واجد شرایط که در زمان نمونه گیری در ایستگاه های پرستاری بیمارستان مستقر بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات به شکل خود-اظهاری با استفاده از پرسشنامه های Nordic و Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) جمع آوری شد. شیوع اختلالات در نواحی مختلف اندام فوقانی برآورد گردید. سطح ناتوانی در دو گروه با و بدون اختلال به کمک آزمون تی استیودنت بررسی شد. ارتباط بین وجود اختلال و ناتوانی به کمک ضریب Eta بررسی گردید یافته ها: داشتن اختلال در حداقل یک ناحیه از اندام فوقانی در 70/8% از پرستاران مشاهده شد. میانگین نمره DASH 19/2±15/7 بود. سطح ناتوانی عملکردی اندام فوقانی در افراد دارای اختلال بطور معنادار بیشتر از افراد بدون اختلال بود p=0/018 لیکن ضریب Eta معادل 0/28 نشان داد که همبستگی بین اختلال و ناتوانی در مطالعه حاضر ضعیف است نتیجه گیری: شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی اندام فوقانی در پرستاران مورد مطالعه نسبتا بالاست با این حال نمره 19/2 در پرسشنامه DASH بیانگر این است که میزان ناتوانی در جامعه مذکور پایین است. ارتباط ضعیف بین اختلال و ناتوانی در اینمطالعه میتواند به علت غیرخطی بودن رابطه بین این دو عامل باشد که نیاز به بررسی های دقیق تر و مطالعات بیشتر را ضروری می سازد

اختلالات اسکلتی-عضلانی، ناتوانی عملکردی، اندام فوقانی، پرستاران