آذین عطایی - کارشناسی ارشد معماری، دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه سوره ، تهران

از گذشته های دور، خانه برای انسان چیزی بیش از سرپناه بوده و بیشتر نیازهای انسان در خانه برآورده می شده است. محل سکونت به عنوان فضایی که انسان بیشترین وقت خود را در آن می گذراند، همواره در نظر معماران جایگاه خاصی داشته و به همین دلیل معماران در طراحی مسکن سعی در برآورده ساختن نیازهای انسان و ارتقاء سطح کیفیت زندگی داشته اند. خانه نزدیکترین فضای مرتبط با انسان است و انسان از قدیم تجارب رابطه خود با دیگران را در آن می آزماید و در واقع پیش زمینه ای برای ورود به اجتماع بزرگتر است. تعلق به مکان مسکن که بر پایه حس مکان به آن به وجود می آید فراتر از آگاهی از استقرار در یک مکان است. این حس به پیوند فرد با مکان منجر شده و در آن انسان خود را جزیی از مکان می داند و بر اساس تجربه های خود از نشانه ها، معانی، عملکرد ها و شخصیت مکان، نقشی برای آن در ذهن خود متصور می سازد و مکان برای او قابل احترام می گردد.در این پژوهش حاضربه بررسی عوامل مفهوم حس مکان و ابعاد آن جهت ارتقا حس تعلق به مکان در فضا ی مسکونی می پزدازد. بر این اساس تحقیق حاضر به صورت توصیفی - تحلیلی می باشد که اطلاعات آن به صورت اسنادی وکتابخانه ای جمع آوری گردیده است نتایج پژوهش بر ارایه عوامل حس مکان در ساکنان از مکان در مسکن ایرانی دلالت میکند بنا بر مطالعات انجام شده حس تعلق به مکان بر آسایش و آرامش روانی ساکنین مجتمع های مسکونی موثر است و فراهم آوردن حس مکان در فضای داخلی خانه در پرورش ذهن و خلاقیت افراد ساکنین موثرواقع شود.

حس مکان، مکان،مسکن، ایران