تعیین ضریب فرسایش پذیری بین شیاری خاک بر اساس سیستم های فازی و فازی-ژنتیک

در این مقاله از سیستم های فازی و فازی– ژنتیک برای برآورد ضریب فرسایش پذیری بین شیاری خاک (Ki) مورد استفاده قرار گرفت. برای این منظور داده های مربوط به برخی فرسایش پذیری بین شیاری (Ki) و نیز بافت و بعد فرکتالی خاکدانه ها برای ایجاد مدل فازی و فازی– ژنتیک مورد استفاده قرار گرفت. دقت مدل ها با استفاده از آماره های ضریب تبیین (R2)، مجذور مربعات خطا (RMSE)، میانگین هندسی نسبت خطا (GMER) و انحراف استانداردهندسی خطا (GSDER) مورد ارزیابی آماری قرار گرفتند. مقادیر R2 و RMSE و GMER و GSDER برای مدل فازی به ترتیب برابر 63/0، 592755، 31/1 و 38/1 و برای مدل فازی-ژنتیک به ترتیب برابر 7039/0، 441942، 097/1 و 044/1 به دست آمد. R2 بیشتر و RMSE کمتر مدل فازی-ژنتیک نسبت به مدل فازی حاکی از دقت و کارآیی بالای مدل فازی-ژنتیک نسبت به مدل فازی می باشد. مقادیر GMER و GSDER بیشتر مدل فازی نسبت به مدل فازی – ژنتیک حاکی از بیش برآوردی و پخشیدگی نسبتا زیاد داده های تخمینی در مدل فازی نسبت به مدل فازی-ژنتیک می باشد. بنابراین مدل فازی- ژنتیک نسبت به مدل فازی در برآورد ضریب فرسایش پذیری بین شیاری مناسب تر می باشد.

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، سیستم فازی ، شبیه ساز باران ، فرسایش پذیری بین شیاری