کارکرد رویا و خواب در ادبیات کهن ایران

خواب در داستان های ادبیات کهن فارسی، عنصری اساسی است. در نقاط اصلی داستان های ایرانی می توان خواب، رویا، مکاشفه، موجودات فرازمینی و دیگر عناصر ماورایی را مشاهده کرد. در این پژوهش در ابتدا با ذکر مثال های کافی از ارکان اصلی ادبیات داستانی قرن چهارم تا دهم هجری قمری، پرتکرار بودن خواب و نحوه استفاده از آن را روشن می کنیم. سپس نظر ارسطو که همان شیوه غربی داستان نویسی است را در مورد عناصر ماورایی در داستان ذکر می کنیم. در ادامه با توجه به نظریات ادیبان غربی در مورد ادبیات داستانی ایران، تناقض بین نظریات ارسطو و شیوه داستان نویسی ایرانی را به عنوان ویژگی و تمایز داستان های ایرانی تفسیر می کنیم.

کلیدواژه ها:

خواب ، ارسطو ، عنصر ماورایی