نقش صنایع دستی و گردشگری در توسعه پایدار کشور

یکی از مهمترین معضلاتی که اقتصاد ایران با آن عجین شده، تک محصولی بودن آن است. اقتصاد ایران همواره به صادرات نفت متکی و صادرکننده مواد خام به حساب می آید. اما آنچه در صادرات بین المللی دارای اهمیت بوده این امر است که اقتصاد کشورهای در حال توسعه باید به مرور زمان صادرات مواد اولیه را کاسته و به صادرات محصولات تولیدی روی آورند. امروزه صنعت گردشگری و صنایع دستی یکی از مهم ترین بخش های اقتصادی در سراسر جهان به شمار میرود. این موضوع نه تنها در مورد کشورهای صنعتی صدق میکند، بلکه برای کشورهای در حال توسعه نیز نقشی سرنوشت ساز دارد و یکی از منابع بالقوه برای تنوع بخشیدن به پایه های اقتصاد ملی است. صنایع دستی و گردشگری متکی به منابع و نیروهای داخلی است و حداقل نیاز بسیار اندکی به واردات مواد اولیه یا تکنولوژی های پیچیده دارد. از طرف دیگر در صورتی که این محصولات به سایر کشورها صادر شوند، ارز خارجی، اشتغالزایی و دستیابی به رشد اقتصادی و در نهایت توسعه پایدار و افزایش درآمد سرانه ملی به دست می آید. یکی از بهترین راه های رسیدن به توسعه اقتصادی در ایران، بهره گیری از ظرفیت های صنایع دستی و گردشگری است. از طرف دیگر توسعه اقتصادی یکی از راه های دستیابی به سایر ابعاد توسعه ای نظیر اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و ... محسوب میشود. با وجود پذیرش همگانی این صنایع به عنوان یک گزینه توسعه اقتصادی و اجتماعی، اینکه توسعه در کشورهای در حال توسعه تا چه حدی وابسته به این بخش است، همچنان موضوع مورد اختلاف اندیشمندان این رشته می باشد. بنابراین یکی از فعالیت های مهم در این دو صنعت برنامه ریزی دقیق و راهبردی با هدف بهرهبرداری متناسب و مطلوب از این بخش هاست. توجه صادرات صنایع دستی و همچنین صنعت گردشگری علاوه بر ورود ارز به کشور، میتواند زمینه ساز این امر باشد که اقتصاد ایران را از تک محصولی بودن دور کند و توسعه و رشد پایدار را به دنبال داشته باشد.

کلیدواژه ها:

صنایع دستی ، گردشگری ، توسعه پایدار