طبیعت درآثار جبران وسپهری

طبیعت همواره الهام بخش شاعران ونویسندگان می باشد.آنها هنگام احساس غم واندوه به طبیعت پناه می برند چراکه درآنجا سادگی، آرامش وسکوت حکمفرماست.شاعران باالهام اززیبایی های طبیعت سرود هستی سرمی دهند و در اسرار آن می اندیشند، چون قرآن کریم نیزدرآیات مختلف مارابه اندیشیدن درطبیعت ازجمله درباره آسمان، زمین، کوه ها ودشت ها فرامی خواند.جبران وسپهری نیزبه طبیعت عشق می ورزیدندآن را وجودی زنده، متحد و قایم به ذات می دانستند که تمام اجزای آن به طورمنظم پیوندی ناگسستنی بایکدیگردارند. طبیعت درآثاراین دوشاعر جای وسیعی را دربرگرفته وبخش اعظم آثارشان به طبیعت وعناصرآن همچون زمین، باران، جنگل، باد و...اختصاص یافته. این دوشاعر با طبیعت مانوس شده وباآن رازودل می گفتند وحقایق زندگی رابا آن درمیان می گذاشتند واسرارهستی رااز زبان آنها می سرودند. آنها ازظلم وستم انسان به طبیعت می نالیدند ومتعقد بودند که طبیعت پاک وطاهر می باشدوهیچ فسادوشری درآن نیست وهمه عناصرآن خیرونعمت می باشد، به عقیده آنان طبیعت تجلی گاه وآیینه ی وجودذات اقدس الهی می باشد وانسان را ازتخریب ودخل وتصرف درآن منع می کردند. جبران اززبان گل ها نکات اخلاقی رامتذکرمی شود و طبیعت درمجموعه ی صدای پای آب، درون مایه شعر سپهری می باشد.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، آثار ، جبران ، سپهری