عباس فاتحی - کارشناسی ارشد زبان وادبیات فارسی.آموزش وپرورش استان یزد و مراکز آموزش عالی شهرستان ابرکوه

هرگاه دفتر ایام ایران بزرگ وخراسان کهن را ازآغاز تا امروز ورق می زنیم به نام هایی برمی خوریم که همگی اصحاب قلم و ارباب معرفت بوده اند. بی شک معرفی عمیق این شخصیت های شناخته و ناشناخته، بر غنای تاریخ ادبیات ایران خواهد افزود و با رشته ای نامریی میان فارسی زبانان سراسر جهان پیوند قلبی، عاطفی و زبانی بی نظیری برقرار خواهد کرد. ناصر بخارایی از چهره های ناشناخته خراسان کهن و قلمرو ماورالنهر در میان شاعران، سخنوران، عارفان و ادیبان زبان فارسی در قرن هشتم است. دیوان او شامل غزل، قصیده، ترجیع و ترکیب بند، قطعه، مسمط، مثنوی، دوبیتی و رباعی می شود که با تصحیح دکتر مهدی درخشان در سال 1353 به چاپ رسیده است. ناصر بخارایی اگر جه تعدادی قصیده دارد، شاعری غزل سرا است. . در قصیده سرایی به انوری، ظهیر، سلمان ساوجی و ... نظر دارد و علاوه بر مدح، مضامینی چون تحمید خداوند، نعمت ایمه اطهار (س)، تفاخر، پند و اندرز و ... را در قصاید آورده است. غزل را به شیوه شاعران قرن هشتم سروده که ازلحاظ وزن و مضمون، متنوع و عمده ترین درون مایه آن عشق و عرفان است. به طورکلی احوال روزگار، غربت و آوارگی، انتقاد از تصوف، عشق و عرفان، مسایل اخلاقی و اجتماعی و ... در شعر او منعکس شده است. اشاره به آیات قرآن کریم، احادیث، اساطیر و استفاده از اصطلاحات موسیقی، نجوم، ریاضی و ... از پشتوانه علمی فرهنگی نسبتا غنی او حکایت می کند. میان اشعار حافظ شیرازی و ناصر بخارایی مشابهت زیادی در وزن، قافیه، ردیف، مضمون، ترکیب سازی و ... به چشم می خورد که می توان از تشابه اشعار این دو در زمینه های مختلف شعری سخن گفت و از زوایای مختلف به این مبحث پرداخت.

خراسان، مشاهیر، بخارا، ناصر بخارایی، حافظ