بررسی اثرات آبشویی در کاهش شوری و سدیمی با توجه به عملکرد سیستم زهکشی زیرزمینی (مطالعه موردی : بخشی از اراضی غرب خوزستان)

کاهش تلفات آب و افزایش بازدهی آبیاری یکی از اصول اساسی در توسعه کشاورزی پایدار است. این مطالعه در منطقه ای از غرب خوزستان با روش مدیریت آبیاری غرقابی متناوب در 4 دوره آبشویی(سه دوره با عمق 10 سانتیمتر و یک دوره 30 سانتمتری) با توجه به مساله بحران کم آبی به منظور حفاظت منابع آب انجام شد. با توجه به اینکه خاک منطقه سدیمی و در زمان پیش از آبشویی دارای نسبت جذبی سدیمی خیلی بالا((SAR> 50 و شوری بیش از 60 دسی زیمنس بر متر بوده است که این مقادیر پس از چند دوره آبشویی در 3 عمق مختلف خاک، به ترتیب به کمتر از 13 و 12 رسیده است. از نتایج تجزیه خاک قبل و بعد از آزمایش، چنین استنباط میگردد که کلاس خاک قبل از عملیات آبشویی S4A4 و پس از کاربرد 0/6 متر آب به صورت غرقابی متناوب، به کلاس S2A2 تغییر یافته است. با محاسبه دبی خروجی و شدت تخلیه زهآبها پس از هر آبشویی نشان داد که با گذشت زمان عملکرد زهآبها متفاوت و دبی خروجی آنها کاهش یافته است. همچنین با بررسی عملکرد زه کش های زیرزمینی مشاهده شد که شاخص(SEI (Salt Export Indicator در همه زهآب ها دارای مقدار منفی بوده است و این امر نشان دهنده عملکرد مناسب سیستم زهکش های زیرزمینی در خروج نمک از ناحیه نیمرخ پروفیلی خاک می - باشد.

کلیدواژه ها:

آبشویی ، زهکشی ، سدیمی ، شوری ، خوزستان