خدیجه بوزرجمهری - دانشیار گروه جغرافیا، دانشگاه فردوسی مشهد
حسنعلی جهانتیغ - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه فردوسی مشهد
مهدی معصومی جشنی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه فردوسی مشهد

هدف مطالعه حاضر بررسی نقش تغییرات اقلیمی بر ناپایداری جمعیتی روستاهای سیستان است. این تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی است و از نظر هدف کاربردی میباشد. برای جمعآوری داده های مورد نیاز از مطالعات کتابخانه ای-اسنادی و میدانی سود جسته شده است. برای تحقق اهداف پژوهش، با استفاده از آزمون T در نرم افزار SPSS به تعیین اثرات تغییرات اقلیمی بر ناپایداری جمعیتی مناطق روستایی اقدام شده و جهت وزن دهی ابعاد مورد مطالعه، از مدل تحلیل سلسله مراتبی (AHP) استفاده گردیده است. جهت تعیین جامعه نمونه با کمک فرمول کوکران (خطای (0/08 از بین 3226 خانوار، تعداد 121 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند. همچنین جهت پاسخگویی به سوالات رتبهبندی، تعداد 7 کارشناس مورد پرسشگری قرار گرفتند. نتایج حاصل تحلیل سلسله مراتبی نشان میدهد که به ترتیب بعد اقتصادی را با 0/46 به عنوان مهمترین عامل تحت تاثیر، بعد اجتماعی را با 0/30 دومین عامل تحت تاثیر و بعد زیستمحیطی را با 0/24 سومین عامل تحت تاثیر تغییرات اقلیمی میباشند. همچنین خروجی حاصل از پرسشنامه های روستاییان نشان میدهد که بعد اقتصادی با میانگین 4/27، بیشترین اثرپذیری و بعد زیستمحیطی با میانگین 3/20، کمترین تاثیرپذیری را از تغییرات اقلیمی دارند.

تغییرات اقلیمی، ناپایداری جمعیتی روستاها, مهاجرت، سیستان