حسن عبدی پور - دکتری امور بین الملل، پژوهشگر پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی

دین مبین اسلام، دینی است که به فرموده بسیاری از فلاسفه و علمای اسلام مبتنی بر فطرت بشر است. احکام این دین بهنحوی تشریع شده است که بیشترین همخوانی را با اقتضایات روحی و روانی انسان دارد. این امر به طور ویژه در مورد عفافو حیا مصداق دارد. بدلیل آنکه مقوله عفاف و حجاب مسیل های فطری است، سایر ادیان ابراهیمی نیز بر آن تاکید دارند. غربیانحجاب را به عنوان یکی از مختصات دین اسلام مطرح کرده و به انتقاد از آن برخاسته اند و آن را مورد هجوم قرارداده اند، اماآنان این نکته را در نظر نگرفته اند که حجاب مورد تاکید سایر ادیان نیز می باشد.در این مقاله با ارایه نمونه های متعددی از متون دینی ادیان اسلام، مسیحیت و یهودیت و نیز با ارایه شواهد تاریخی ازفرهنگ عفاف و نیز حجاب در جوامع غیر مسلمان، این نکته به طور تطبیقی روشن خواهد شد که عفاف و حیا و نیز حجاب بهعنوان فرعی از فروع عفاف، مسیله ای مشترک میان ادیان ابراهیمی است. بخش اول مقاله به بررسی مسیله عفاف در متون و تاریخادیان ابراهیمی می پردازد و بخش دوم آن مسیله حجاب را در تعالیم و تاریخ این ادیان بررسی می کند. در بخش نتیجه گیری نیزضمن ارایه تحلیلی تطبیقی از مسیله عفاف و نیز حجاب در ادیان اسلام، مسیحیت و یهودیت، خصوصیات منحصر به فرد اسلامدر این زمینه ذکر خواهد گردید و به این نتیجه نیز اشاره خواهد شد که عفاف و حجاب بیشتر از آنکه مسایلی قانونی و حقوقیباشند، مسایلی فطری و ذاتی در درون انسان ها، با هر دین و آیینی، هستند.

عفاف، حجاب، اسلام، مسیحیت، یهودیت، دین، تاریخ