بررسی مقوله ی اتحاد و همدلی با تکیه بر اشعار حافظ

از آن جا مقوله و مایه ی اصلی عرفان از اعماق روح مشترک انسان ها سربرآورده و به بالندگی و رشد رسیده است. لاجرم رویکرد اساسی عرفان بر معرفت حق متعال استوار است و بشر همواره خواهان یگانگی یکتایی و حقیقت جویی نسبت به ذات احدیت بوده و در ساحت انسانیت به همدلی و هم جهتی و هم زیستی گرایش دارد که حافظ شیرازی از برجسته ترین شعرای قرن هشت، بیش از هرجیزی از این عشق، دوستی و اتحاد و همدلی سخن گفته و محور اصلی افکار و اندیشه ی او تساهل و مدارا است. در غزل هایش روزگار خفقان و بیدادگری را می توان دید و لمس کرد. در اثر پذیری از این وضع است که تساهل و همدلی در ذهن و شعر حافظ نقش می بندد. یکی از مباحث کلیدی و محوری در زمینه ی صلح و آشتی، مبحث مدارا و تحمل در جامعه است و نسخه ای که حافظ در این زمینه ارایه می دهد. این است که با مدارا فرد به آسایش و آرامش دنیوی و اخروی می رسد و این شاعر گرانقدر به این موضوعات توجه داشته خاص و مردم را به اخوت وهمدلی فرا می خواند که کاوش در باب عوامل توجه حافظ به صلح و آشتی، بدون توجه به ابیات عرفانی او امکان پذیر نیست. یکی از نیازهای اساسی هر امت اسلامی و جامعه ای برای رسیدن به شکوفایی و سعادت، برخورداری از مولفه ی ارزشمند اتحاد و همدلی بین انسان ها می باشد. بسیاری از مشکلات و دگرگونی هایی که گریبان گیر جوامع می شود به دلیل فقدان همین اتحاد وهمدلی بین افراد جامعه و بستگان آن می باشد؛ که هدف از نگارش این نوشتار ارایه مطالبی با تکیه بر آیات و روایات و آثار حافظ به عنوان الگوی برتر، جایگاه و اهمیت اتحاد و معیار و ملاک های قرآنی برای تقویت این مولفه ی ارزشمند می باشد.

کلیدواژه ها:

اتحاد ، حافظ شیرازی ، تساهل ، مدارا ، همدلی