سکینه مرادی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز

یکی از بن مایه های مکرر در اساطیر وادبیات ملت ها، تصاویری است که از زن و چیستی او نشان داده می شود. کارل گوستاویونگ در تدوین نظریاتش، به تمامی جنبه های وجودی زن توجه نشان داده و آنها را در قالب کهن الگویمادر و کهن ا لگوی آنیما طبقه بندی کرده است. در داستان بیژن و منیژه، یکی از داستان های عاشقانه ی شاهنامه فردوسی، منیژه به عنوان شخصیت زن، کارکردهای گوناگونی از خود به نمایش می گذارد. با توجه به بستر نمادین و اساطیری داستان و دارا بودن قابلیت تفسیر از دیدگاه نظریات کارل گوستاو یونگ، این نوشتار، کارکردهای منیژه در این داستان را از این چشم انداز بررسی می کند. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است. بر اساس یافته های پژوهش، می توان سیر تحولی در شخصیت منیژه و نمودهای کهن الگوی مادر و چهره دوگانه کهن الگوی آنیما را در این شخصیت بازیابی کرد.

شاهنامه، منیژه، یونگ، مادر، آنیما