نقش انگیزش پیشرفت و خود پنداره تحصیلی در پیش بینی سازگاری تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه

این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است که با هدف بررسی رابطه انگیزش پیشرفت و خودپندارهتحصیلی با سازگاری تحصیلی در دانش آموزان صورت گرفته است. بدین منظور با استفاده از روش نمونهگیری خوشه ای نمونه ای به حجم 90 نفر از دانش آموزان از مدارس انتخاب شدند. آزمودنهای به پرسشنامههای انگیزش پیشرفت هرمنس، خودپنداره بک و استیر، و مقیاس سازگاری تحصیلی پاسخ دادند. داده ها بااستفاده از روشهای آمار توصیفی - فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی، رگرسیونچندگانه- و آمار استنباطی- تحلیل واریانس چند متغیری- تحلیل شدند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که ترکیب متغیرهای انگیزش پیشرفت و خودپنداره تحصیلی می تواند به خوبی سازگاری تحصیلی را پیشبینی کنند. همچنین نتایج حاصل از اجرای تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) نشان داد که بیندو گروه از دانشجویان دختر و پسر تفاوت آماری معنی داری در خودپنداره تحصیلی، انگیزش پیشرفتوجود ندارد.

کلیدواژه ها:

انگیزش پیشرفت ، خودپنداره تحصیلی ، سازگاری تحصیلی