برنامه ریزی به منظور توانمندسازی سکونتگاهای غیررسمی ( نمونه موردی محله مهدیه اسلامشهر )

اسکان غیر رسمی که با عناوین دیگری همچون حاشیه نشینی، زاغه نشینی، کپر نشینی و .... نیز مترادف است، از پیامدهای نامطلوب شهرنشینی در جهان معاصر به ویژه نتیجه صنعتی شدن شتابان و نا برابری های منطقه ای است این پژوهش مبادرت به بررسی اسکان غیر رسمی و علل شکل گیری آن در شهر اسلامشهر، محله مهدیه و سپس راهبرد هایی جهت ساماندهی و توانمند سازی آن ارایه کرده است. فرضیه های پژوهش بر پایه مولفه های اجتماعی، اقتصادی، مدیریتی، خدماتی، کالبدی در راستای این پدیده و ساماندهی و توانمند سازی آن در اسلامشهر بوده است. در این پژوهش از روش های علمی تحقیقی بهره گیری و جهت جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه، مصاحبه و بررسی های اسنادی استفاده گردیده است.نتایج تحقیق حاکی از آن است علت شکل گیری این پدیده در اسلامشهر نتیجه مهاجرت بی رویه از یک سو و مسایل و مشکلات اقتصادی و عدم وجود مدیریت واحد و هماهنگ در زمینه مسایل مهاجرتی و اسکان مناسب اولیه از سوی دیگر بوده است.برای بررسی و تحلیل داده های آماری در کنار بررسی های کیفی از نرم افزار SPSS استفاده شده است که شاخص های کالبدی در اولویت اول، شاخص های اجتماعی و اقتصادی در اولویت دوم و شاخص های زیست محیطی در اولویت سوم قرار گرفته است.در این تحقیق به روشنی نشان داد که مدیریت شهری می تواند با عملکرد مطلوب خود، اعتماد مردم را جلب نموده و زمینه های مشارکت فزاینده مردم را فراهم سازد.

کلیدواژه ها:

اسکان غیر رسمی ، حاشیه نشینی ، زاغه نشینی ، ساماندهی ، توانمندسازی ، اسکان غیر رسمی محله مهدیه