تدوین زبان الگوی طراحی شهری ایرانی

نابسامانی موجود در شهرهای ایران چه از حیث تعامل شهر با بستر طبیعی، چه از جنبه های اجتماعی و چه از جنبه های کاربردی سال های زیادی است که از سوی مردم، مسیولین و متخصصین و حرفه مندان و انواع مختلف مطرح می شود در دهه های اخیر تلاش های فراوانی در جهت بهبود فرایندهای طراحی (بخصوص در حوزه معماری،) صورت پذیرفته است اگرچه این تلاش ها در موزه طراحی شهری کمتر به چشم می خورد طراحی پیش از آنکه به عنوان یک فرایند یا روش مورد توجه قرار گیرد، به مراتبی از آموزه ها وابسته است که اغلب از آن ها با عنوان ((الگوهای طراحی)) یاد می شود. الگوها، حاوی قابلیت های لازم جهت شکل دهی به محیط هستند. از طریق بازشناسی آنها می توانیم دنیای اطراف خویش را درک نموده و نمی توان به توصیف و تحلیل را شکل دهیم که براساس آن میزان تاثیر هر مسیله ای را در زندگی خویش در میابیم. زبان الگو نیز برگرفته از یک کیفیت فضایی را مرتبط با مبحث هویت فضا است. زبان الگو برگرفته از فرهنگ، الگوی رویدادها در فضا و چیستی فضا است. پس از این جرقه در ذهن پژوهشگر پدید می آید که بین حوزه زنان الگو و طراحی شهری (بخصوص با یعد اجتماعی - فرهنگی و اقلیمی) می توان به ارتباطی رسید و بتوان به گونه ای ارتباطی است ((زبان الگوی طراحی شهری ایرانی)) دست یافت. این پژوهش با توجه به مسیله مذکور، طراحی شهری را به عنوان یکی از ابزارهای موثر در حفظ و ارتقای ویژگی های فرهنگی ایرانی در شهرهای ایرانی معرفی می نماید و بدین ترتیب سعی در تدوین یک زبانه الگو ترمیم پذیر برای طراحی شهری دارد که به وسیله آن بتوان ساخت و ساز را برای شهرهای ایرانی ساماندهی نمود. به طوری که شهری و فضای شهری حاصل در عین پذیرش عملکردهای مطابق با نیازهای امروز بشر، مکانی مختلف و سیستم ارزشی و پایدار و متداوم فرهنگ ایرانی باشد بنابراین ویژگی مهم این پژوهش توجه به اقلیم، ارزش ها، هنجارها و مجموعه ساختار فرهنگی - معنایی جوامع و شناساندن گوشه هایی از اصول و ارزش های ساختاری شهرسازی ایرانی و استفاده از این ارزش ها در جهت رسیدن به یک زبان الگو برای طراحی شهری ایرانی است.

کلیدواژه ها:

الگو ، زبان ، زبان الگو ، طراحی شهری ، زبان طراحی شهری ایرانی