تاثیر شاخص های فرسودگی در شکل گیری بافت های فرسوده

بافت های تاریخی امروزی، بخشی از بافت شهری کشور به یادگار مانده از یک یا دو قرن گذشته و حتی نیمه اول قرن حاضر می باشند که اکثر آنها علیرغم واجد ارزش بودن از نظر تاریخی – فرهنگی، به فرسودگی کالبدی گراییده است. جمعیت ساکن در بافت های مرکزی بسیاری از شهرها جابجا شده اند، روند فرسودگی بافت های تخلیه شده شدت گرفته و این بافت ها به مامن ناهنجاری های اجتماعی تبدیل شده اند. از آنجا که سیاست گذاری و برنامه ریزی جامع و پایدار جهت بهسازی، نوسازی و بازسازی بافت های قدیم شهری ضمن حفاظت از میراث تاریخی - فرهنگی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای زیست محیطی و ساختارهای فرهنگی موجب توسعه پایدار شهری می شود، با گذشت زمان ما را به شناخت توسعه جدید شهرها به عنوان بافت های تاریخی و حتی فرسوده نزدیک می نماید. پژوهش حاضر با بررسی و شناسایی شاخص های فرسودگی (ریزدانگی، ناپایداری، نفوذناپذیری)، به تاثیرگذاری این شاخص ها در آسیب پذیری کالبدی منطقه 17 شهر تهران پرداخته است. نتایج نشان می دهد که مهم ترین عامل تاثیرگذار بر فرسودگی کالبدی منطقه 17 ، شاخص ناپایداری با میزان بیش از 71 درصد می باشد و پس از آن شاخص ریزدانگی با 56 درصد و شاخص نفوذناپذیری با 18 درصد قرار دارند.

کلیدواژه ها:

شاخص های فرسودگی ، ریزدانگی ، ناپایداری ، نفوذناپذیری ، بافت فرسوده ، منطقه 17 شهر تهران