حسن صراف جوشقانی - کارشناس ارشد مدیریت تولید

با پای گذاشتن به قرن جدید بشریت با چالش های بسیاری مواجه شده است. کوشش های انسان در بهره ور ساختن بیشتر زمین در نهایت منجر به کاهش قابلیت زمین در تامین زندگی پایدار او و دیگر جانداران شده است. اکنون نشانه های بحران های زیست محیطی در همه جا پیداست. زمین های کشاورزی به ندرت امکان گسترش دارند و زمین های موجود حاصلخیزی خود را مرتبا از دست می دهد. علفزارها بیش از حد چریده و منابع شیلات بی رویه بهره برداری می شود منابع آب بشدت تهی و آلوده گردیده و در نتیجه تولید غذا و گسترش شهرها شدیدا محدود شده است. این ها همگی از نشانه های بحران عمیق زیست محیطی است که بشر در هزاره جدید دست به گریبان آنهاست. دولت ها و برنامه ریزان در جستجوی راه حلی برای بحران رو به تزاید زیست محیطی توجه خود را بیشتر مصارف زیر بخشی نموده اند و کمتر بادید سیستمی و مدیرانه به معضل مذکور پرداخته اند.در این مقاله سعی شده است فصلی جدید از مدیریت بحران زیست محیطی گشوده شود که مستلزم تعهد و مشارکت جوامع است. این تعهد و مشارکت با ابزار کارای انگیزشی همچون تسهیم دستاورد که مبتنی بر اصول دینی و اعتقادیست ارائه شده است. از این رو مقاله حاضر با بررسی و تحلیل رویکردها و استراتژیهای مدیریت بحران در مواجهه با مسائل زیست محیطی در یک سازمان فرضی، سیستم تسهیم دستاورد که تا بحال در عرصه صنعت و خدمات معنا و مفهوم داشته و مبتنی بر مشارکت و تلاش گروهی افراد بوده است را به مقیاس دیگری کشانده تا از بحران و عدم تعادل پیش آمده گذر نموده و بدین طریق آینده بشریت را فدای مادیگرایی خود خواهانه ننماییم.

مدیریت بحران- محیط زیست- مشارکت - تسهیم دستاورد