کاوه بخرد - گروه انرژیهای نو و محیطزیست، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران
حسین یوسفی - گروه انرژیهای نو و محیطزیست، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران
یونس نوراللهی - گروه انرژیهای نو و محیطزیست، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران
صدف کرکودی - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت مدرس

افزایش تولید دی اکسیدکربن به عنوان یکی از بحرانهای قرن 21ام مطرح گردیده است. کشور ایران طبق آخرین آمارهای جهانی رتبه ی هفتم تولید کنندگان دی اکسیدکربن در جهان را داراست. در سالهای اخیر به واسطه ی تعهدات و پیمانهای محیط زیستی بین المللی، بهره گیری از انرژیهای تجدیدپذیر جهت کنترل میزان تولید دی اکسیدکربن و افزایش دمای کره ی زمین مطرح شده است. در این مقاله با بررسی تولید ناخالص داخلی، مجموع عرضه ی انرژی اولیه و تولید انرژیهای تجدیدپذیر میان کشور ایران و 21 کشور عضو سازمان همکاری و توسعه ی اقتصادی به انجام تحلیل رگرسیون پیرامون میزان تاثیرگذاری مجموع عرضه ی انرژی اولیه و تولید انرژیهای تجدیدپذیر بر میزان انتشار دی اکسیدکربن پرداخته میشود. در ادامه با در نظر گرفتن سه سناریو برای آینده ی انرژی ایران به محاسبه ی میزان دیاکسیدکربن تولیدی ایران در سال 1404 پرداخته میشود. این سه سناریو شامل ادامه ی روند فعلی به عنوان سناریوی اول، تثبیت میزان عرضه ی انرژی اولیه درکنار افزایش سهم انرژیهای تجدیدپذیر در سناریوی دوم و کاهش میزان دی اکسیدکربن تولیدی ایران مطابق با پیمان تغییر اقلیمی پاریس به میزان 4 تا 12 درصد به عنوان سناریوی سوم. در نهایت پیشنهاداتی جهت حرکت ایران در مسیر توسعه ی پایدار مطرح خواهد شد.

دی اکسیدکربن، انرژی های تجدیدپذیر، چشم انداز 1404، پیمان تغییرات اقلیمی پاریس