حسین تفضلی - استادیاردانشکده علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحدتهران مرکزی
مسعود وطن دوست - دانش آموخته کارشناسی ارشدروابط بین الملل دانشکده علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحدتهران مرکزی

سازمان پیمان آتلانتیک شمالی که در 4آوریل 1949 با همکاری امریکا و کشورهای اروپایی غربی به منظور مقابله با خطر روبه گسترش کمونیسم شوروی تاسیس شد، پس از فروپاشی شوروی و از بین رفتن خطر کمونیسم نه تنها از بین نرفت بلکه با بازنگری در اهداف و وظایف خود و تدوین استراتژی جدید گسترش به شرق را در دستور کار خود قرارداد. تمایل ناتو برای در برگرفتن کشورهای تازه استقلال یافته ی شوروی در زیر چتر حمایتی خود و همچنین علاقه ی این کشورها برای پیوستن به ساختارهای غربی موجب شد تا کشورهای منطقه ی قفقاز جنوبی به ویژه جمهوری آذربایجان و گرجستان تلاش خود را برای پیوستن به ناتو آغاز نمایند.حضور ناتو در این کشورها به دلیل پیشینه ی تاریخی و فرهنگی مشترک و همچنین قرابت جغرافیایی و پیوستگی سرزمینی آنها با ایران به همراه تضاد منافع ایران با غرب، ناتو و در راس آن ایالات متحده ی آمریکا، امنیت ملی و منافع جمهوری اسلامی ایران را با تهدیدات جدی مواجه ساخته است.مسایلی همچون درگیریهای قومی و منطقه ای، گسترش ایده ی پانترکیسم، تشدید روند نظامیگری و مسابقه ی تسلیحاتی به ویژه در حوزه ی خزر، افزایش حضور امریکا و اسراییل در منطقه، تثبیت و ترویج فرهنگ غربی، گسترش جرایم سازمان یافته و تسلط غرب بر منابع انرژی و خطوط انتقال آن، از جمله ی عواملی هستند که به واسطه ی حضور ناتو در کشورهای جمهوری آذربایجان و گرجستان، امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران را در ابعاد مختلف سیاسی، نظامی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی در معرض تهدید قرار داده اند.

عضویت، جمهوری آذربایجان، گرجستان، ناتو، امنیت ملی، تهدید