بکارگیری مذل مخاطرات متىاسب کاکس در شناسایی عوامل موثر بر بقای بیماران مبتلا به متاستاز مغزی

مقدمه: هدف از این مطالعه شناسایی عوامل خطر در بیماران مبتلا به متاستاز مغزی و تعیین عوامل پیش آگهی موثر بر بقای بیماران با استفاده از مدل مخاطرات متناسب کاکس می باشد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی- تحلیلی گذشته نگر بر روی 197 بیمار مبتلا به متاستاز مغزی مراجعه کنند به مرکز پرتو درمانی شهید رمضانزاده یزد انجام شد. عوامل خطر در این بیماران با استفاده از مدل کاکس مورد تجزیه قرار گرفت. زمان های بقاء با استفاده از روش کاپلان- مایر برآورد شد و تفاوت معنی دار بین توزیع های بقاء در زیرگروه های مختلف یک متغیر، توسط آزمون لگ- رنگ مقایسه شدند. آنالیز داده ها توسط نرم افزارهای R3.1.1 و IBM SPSS 22 انجام گرفت. یافته ها: برآورد کاپلان- مایر بقای کلی بیماران در 12 ماه 27% و در 24 ماه 12% بود. با استفاده از آزمون لگ- رنگ معلوم شد که تفاوت های بین بقاء بیماران در زیرگروه های متغیر سن هنگام تشخیص، بیماری خارج مغزی (تومور اولیه)، نوع درمان، پاسخ به رادیوتراپی و رادیوتراپی مجدد معنی دار بودند (P<0/05). تجزیه و تحلیل با مدلکاکس نشان داد که تنها متغیرهای بیماری خارج مغزی و پاسخ به رادیوتراپی با بقاء بیماران مبتلا به متاستاز مغزی در ارتباط هستند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این بررسی، کنترل تومور اولیه و درمان مناسب به وسیله رادیوتراپی جهت افزایش طول عمر بیماران موثر به نظر می رسد. همچنین استفاده از مدل کاکس به دلیل تفسیر راحت تر و محدود نبودن استفاده از انواع متغیرهای کمکی در مطالعات پزشکی مناسب است.

کلیدواژه ها:

مدل مخاطرات متناسب کاکس ، کاپلان- مایز ، بقاء ، متاستاز مغزی