مریم جلالوند - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور مرکز ری

در جوامع امروزی که رسانه ها به ثبت هر لحظه از وقایع با توجه به سیاست هایی که صاحبان آنبرایشان تعریف و هزینه می کنند ثبت می کنند. در گذشته نیز همین گونه بوده است به طور مثال درمیان ترکانی که بر ایران مسلط شده بودند به خصوص محمود غزنوی که کشور گشایی هایبسیاری کرده بود. مورخانی در دربار خویش داشت که وقایع را آن گونه که باب میل شاه بودثبت می کردند و ممدوحانی داشت که در بیشتر اشعار خویش وی را ستوده و مدح کرده اند. رفتهرفته محمود غزنوی به خخصوص پس از مرگ خویش به اسطوره ای بی همتا بدل شد که حتی بعضیاو را عارفی بزرگ خوانده اند. این سیاستی بود که در دربار غزنوی رواج داشت. امروزه نیز باتوجه به ادبیات غنی معاصر نیازمند مورخانی هستیم که تاریخ ادبیات معاصر را به درستی و بدونجانب داری ثبت کرده تا آن گونه که هست برای آیندگان بماند. زیرا تاریخ و آثار و کتبی که آنرا تعریف می کند، نشانه هویت ملی آن سرزمین است.هر پژوهشگری ناگزیر است برای ارایه رهیافت های خویش نگاهی به متقدمان خویش و گامی بهسمت آینده بردارد و همواره رویکردی انتقادی داشته باشد زیرا هر نسلی باید برآیندی متناسب بادیالکتیک تاریخ و روزگار خود را ارایه دهد و از پیشینه فرهنگی خود پاسداری کند و شاعران و ادیبان همواره آیینه تمام نمای جامعه بوده اند و هیچ واقعه ای در تاریخ نبوده که از نگاه تیز بین ادیبان جا مانده باشد.

تاریخ ادبیات، تاریخ نگاری، جهان امروز، ادبیات معاصر، مورخین