غلامرضا هاتفی مجومرد - دکترای زبان و ادبیات فارسی. مدرس دانشگاه فرهنگیان یزد

هوشنگ ابتهاج(ه..ا.سایه)یکی از شاعران برجسته معاصر است که هر دو زمینه شعرسنتی و نو را در سرایش آزموده است.گرچه او در زمینه شعر نیمایی هم موفق عمل کرده است،اما میتوان گفت درمیان تمام قالبهای شعرفارسی،ارادت ابتهاج به غزل،آن هم غزل حافظ گونه،بیش از سایر قالب هاست.چرا که غزل از منظر او با مفاهیم بلندی که روح ادبی فارسی زبان آن،قرن ها با آن زیسته است و با آن نفس کشیده از قبیل: عشق، رندی، قلندری، ملامت و مرگ آگاهی و... درآمیخته است.از سویی دیگر شعر نو او نیز اجرای مدرنتری از ایده های غزل اوست؛ به گونه ای که زمانی شعر او دارای پیچیدگی های زبانی و هنری است و زمانی دیگر برای بیان افکارش از اشعاری با زبانی سهل الممتنع استفاده می کند. با توجه به اهمیت آثار شعری ابتهاج در گستره ادبیات معاصر فارسی، در این تحقیق ضمن معرفی اجمالی هوشنگ ابتهاج و جایگاه وی در ادبیات معاصر، به واکاوی و تحلیل سبک، زبان، اندیشه و ساختارشعری او پرداخته و دلایل موفقیت این شاعر را در این حوزه ها باز می شناسیم.

هوشنگ ابتهاج، غزل معاصر، سبک، عناصر شعری