ارزشهای بیانی سکوت در آثار علیرضا نادری و سجاد افشاریان بررسی موردی نمایشنامه های پچ پچه های پشت خط نبرد ، سعادت لرزان مردمان تیره روز ، شرقی غمگین و هرکسی یا روز می میرد یا شب، من شبانه روز

در این گفتار سعی برآن است تا نقش و کارکردهای بیانی سکوت در نمایشنامه هایی از دو نویسنده دو نسل متفاوت را بررسی نموده و تفاوتهایشان با نمونه های اجرایی در دسترس را مورد تحلیل قرار دهیم. برای نگارش آنچه پیش روست از دو نمایشنامه ی پچ پچه های پشت خط نبرد و سعادت لرزان مردمان تیره روز به نویسندگی علیرضا نادری و نمایشنامه های شرقی غمگین و هرکسی یا روز می میرد یا شب، من شبانه-روز از سجاد افشاریان استفاده شده است. آنچه که در این مقاله با آن آشنا خواهیم شد سکوتهایی است بیانگر که به درک ما از نمایشنامه، اجرای نمایش و تاکید بر درست بودن و به جا بودن سکوت در هر یک از آنها کمک میکند. در نمایشنامه ی پچ پچه های پشت خط نبرد به جز سکوتهای غم انگیز و انتظار که اواخر صحنه سوم (صحنه آخر) بیشتر استفاده شده اند، عمده سکوتهای نمایشنامه سکوتهای موقعیت است. در نمایشنامهی سعادت لرزان مردمان تیرهروز سکوت های عصبی و سکوتهای موقعیت غلبه دارند. در نمایشنامه ی شرقی غمگین فضای غمآلود متن بر سکوتها هم تاثیرگذاشته و بیشترین میزان سکوتهای بیانگر نمایشنامه را سکوتهای غم انگیز تشکیل میدهند. بیشترین سکوت های نمایشنامه ی هر کسی یا روز میمیرد یا شب، من شبانه روز از جنس سکوت تعلیق و سکوت پرسش است.

کلیدواژه ها:

سکوت ، علیرضا نادری ، سجاد افشاریان