ارزیابی آسیب پذیری اجتماعی شهرها در برابر مخاطرات طبیعی زلزله مطالعه موردی: شهر تهران

آسیب پذیری اجتماعی در مقابل زلزله، ارتباط مستقیمی با ویژگیهای اجتماعی- اقتصادی گروه های مختلف دارد. چنانچه توزیع فضایی آسیب پذیری در شهرها برآیندی از نابرابریهای اجتماعی- اقتصادی جوامع هستند که درنتیجه الگوها و سیاست های غلط برنامه ریزی در سطوح مختلف به وجود آمده اند. هدف اصلی این مطالعه سنجش آسیب پذیری اجتماعی شهر تهران در برابر سوانح طبیعی میباشد. پژوهش حاضر ازنظر هدف در دسته پژوهش های کاربردی – توسعه ای قرار میگیرد و روش انجام آن توصیفی - تحلیلی است. در این تحقیق برای جمع آوری داده ها از روشهای کتابخانه ای و اسنادی استفادهشده است. نتایج حاصل از بکار گیری مدل ویکور نشان داد که مناطق 2، 5 و 6 دارای کمترین میزان آسیب پذیری و مناطق 17، 10 و 19 دارای بیشترین میزان آسیب پذیری اجتماعی بودند. به طورکلی نتایج نشان میدهد که هر چه از شمال شهر تهران به طرف به جنوب حرکت کنیم بر میزان آسیب پذیری اجتماعی افزوده میشود.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری اجتماعی ، مخاطرات طبیعی ، شهر تهران ، مدل ویکور