تجزیه و تحلیل الگوی ریتمیک در عصر پسا صنعتی

در طی چند دهه اخیر مستمرا شاهد ورود و ظهور سبک ها و نظریه های جدید در معماری غرب بوده ایم. این کثرت در اندیشه و گوناگونی در شکل و سبک های معماری معاصر در غرب،موجب بوجود آمدن این پرسش شده است که چرا و به چه دلیل در طی شصت سال اول قرن بیستم تنها یک سبک غالب به نام معماری مدرن جولانگاه نوآوری و ابداع در معماری بود و چرا اکنون سبک ها و نظرات مختلف ظاهر می شوند و در کنار یکدیگر، مسیرهای مختلف معماری معاصر را عرضه می دارند.در پی وقوع انقلاب صنعتی در نیمه قرن هجده و تولید مصالح جدید ساختمانی، از اواسط قرن نوزده، به تدریج ساختمانهای ساخته شده با مصالح جدید احداث گردید و از اواخر همان قرن اصول اولیه مبانی معماری مدرن در اروپا و آمریکا تدوین شد. شروع قرن بیستم، آغازی بود بر پایان چندین سده معماری تاریخ گرایی و نگاه به گذشته. معماری مدرن با ابداع اشکال بدیع و نوظهور و تاکید بر عملکرد و تبعیت از علم و تکنولوژی جدید و رعایت تناسبات هندسی و ریاضی خوش بینی نسبت به راه حل های منطقی و علمی، نگاه به آینده ای روشن داشت. این معماری، به مدت حدود هفتاد سال، تنها سبک آوانگارد و مطرح در اکثر قزیب به اتفاق مجامع علمی و دانشگاهی بود. در طی این مدت، ساختمان های پیشثراولان سبک معماری مردن به صورت الگویی بلارقیب برای معماران در سرتاسر جهان مورد استفاده قرار می گرفت. ولی اقتدار بلا منازع معماری مدرن به ناگاه از اوایل دهه 1960 میلادی به زیر سوال رفت. رابرت ونچوری و چالز جنکز با انتقادات بنیادین خود از معماری مدرن، پایه های نظری این مکتب را سست کردند. اگر در طی شش دهه اول قرن بیستم، معمارب مدرن تنها سبک رایج و متداول در غرب بود، در طی دهه های پایانی آن سده شاهد بودیم که آن وحدت رویه به کثرت و تکثر منتهی شد.معماری انسان مدار پست مدرن از دهه هفتاد میلادی بع نوان یک سبک مهم و جهانی مطرح شد و در کنار و به موازات آن معماری های – تک با تاکید بر عصر جدید به عنوان عصر تکنولوژی ظهور کرد. اگر مرکز پرگار در معماری پست مدرن انسان و هویت انسانی بود و معاران این سبک به زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و هنری هر منطقه توجه کردند، معماران های- تک همانند سلف خود (معماران مدرن) توجه خود را به تکنولوژی، عملکرد، کارآیی و بینش پوزیتیویست معطوف داشتند.