پارادایم خلوتگاه انسان معاصر

انسان موجودی است با نیازهای مادی و روحی. همواره الگوهایی مشخص، انسان را برآن داشته تا در جستجوی پاسخ به نیازهای این دو بعد از وجود خود قدم بردارد. در طول دوره معاصر، به واسطه ی ظهور مساله ی پیشرفت از یکسو و از طرف دیگر، تخریب و بازتعریف هویت انسان، عکس العملی ایجاد شد که طی آن به تدریج درک آدمی از محیط خود کمتر شده و عملا پاسخ به بعضی از نیازهای روح فراموش شد. مجموعه تحولات دوران معاصر در سبک زندگی، نحوه اندیشیدن و تعریف نیازهای جدید، موضوع خلا وجود فضای خلوتگاه انسان معاصر به عنوان محل خوداندیشی و بازیابی خویشتن را به وجود آورد. مهم ترین هدف این پژوهش، تبیین الگوی فضای خلوتگاه معاصر به عنوان فضای خود اندیشی است که در این باره پژوهشی میان حوزه ای در معماری و روانشناسی صورت گرفت. در این خصوص مفاهیم کهن الگو، ناخودآگاه جمعی و روح انسان معاصر مورد توجه قرار گرفتند و در نهایت پارادایم فضایی خلوتگاه به مثابه بستر خوداندیشی و هویتی، معرفی شد.

کلیدواژه ها:

کهن الگو ، ناخودآگاه جمعی ، فضای تامل در خویشتن ، روح انسان معاصر