ارایه متدولوژی تعیین تقاضای آشکار پارکینگ در نواحی ترافیکی شهری مطالعه موردی شهر تهران

با رشد سریع شهرنشینی در ده ه های اخیر و افزایش تعداد وسایل نقلیه موتوری، ترافیک در سطح معابر به یکی از معضلات شهرهای بزرگ تبدیل شده است. از این رو سیستم های حمل و نقل شهری با هدف مدیریت جابجایی انسان و کالا در سطح معابر، افزایش سرعت و امنیت و کاهش هزینه حمل و نقل، در شهرها به وجود آمدند. کارکرد سیستم های حمل و نقل شهری وابسته به وجود زیرساخت های لازم، قرارگیری مناسب اجزای مختلف آن و نیز هماهنگی این اجزا با یکدیگر می باشد. از جمله زیرساختهای حمل و نقل شهری می توان به راه های ارتباطی، زیرگذر و روگذرها، احداث پارکینگ های عمومی و گسترش حمل و نقل عمومی از قبیل مترو و اتوبوس های شهری اشاره نمود. یکی از مشکلات عمده مدیریت ترافیک، مدیریت ترافیک ساکن است که امروزه به عنوان یکی از معضلات اصلی شهرهای بزرگ در آمده است. عدم وجود فضای پارک و سرگردانی رانندگان در طول معابر باعث افزایش حجم ترافیک شده که مشکل ترافیک را در شهرها چندین برابر می کند. به منظور برنامه ریزی و مدیریت پارکینگ ابتدا لازم است میزان تقاضای پارک در وضع موجود و سال افق طرح برآورد گردد. روشهای متعددی جهت تعیین تقاضای پارک (خصوصا برای سالهای بعد) مورد استفاده قرار می گیرد که بعضی از آنها مبتنی بر میزان جمعیت و روش های رشد می باشد. در این مقاله با استفاده از نتایج آمارگیری مبدا - مقصد انجام شده در سال 1383 و استفاده از الگوریتمی مشخص میزان تقاضای پارک ازمدل کلان نگر حمل ونقل وترافیک شهرتهران استخراج و برای ساعت اوج محاسبه شدها ست بااستفاده ازنتایج ارایه شده دراین مقاله میتوان پارکینگ های مورد نیاز درسطح شهرتهران دروضع موجود 1390 و افق طرح 1404را پیش بینی نمود

کلیدواژه ها:

تقاضای پارک ، ساعت اوج پارکینگ ، عرضه پارکینگ ، تقاضای آشکارپارکینگ