تحلیل و مقایسه اندازه بهینه دولت در ایران و دو گروه کشورهای منتخب شرق و غرب آسیا. (کاربردی از الگوی کاراس)

ادبیات اقتصادی سرشار از نظریات گوناگون در باب دخالت دولت در اقتصاد است. از زمان آغاز تحولات صنعتی در انگلیس، از قرن هجدهم و پیداش مکتب کلاسیک در سال 1776 میلادی، با انتشار کتاب ثروت ملل آدام اسمیت و تدوین علم اقتصاد، موضوع دخالت دولت به شکل جدی مطرح شده است، پس سابقه موضوع تاثیر دولت بر فعالیت های اقتصادی بسیار طولانی است و به دوره کلاسیک ها برمی گردد. اما تحقیق و مطالعه در باب اندازه بهینه دولت بحث جدیدی است. اغلب تیوری ها بعنوان یک اصل پذیرفته اند که مخارج دولت در کشورهایی که اندازه بخش دولتی از یک آستانه مشخص فراتر می رود بر رشد اقتصادی اثر منفی دارد. با توجه به توضیحات فوق، بر آن شدیم که به بررسی و مقایسه اندازه بهینه دولت در ایران با کشورهای منتخب منطقه غرب و شرق آسیا با استفاده از الگوی کاراس پرداخته شود و در طول این مطالعه سعی داشتیم به این سوالات پاسخ دهیم که چند درصد از فعالیت های اقتصادی توسط دولت های منتخب مورد مطالعه صورت گیرد تا حداکثر رشد اقتصادی ایجاد شود و آیا اندازه بهینه دولت در ایران از سایر کشورهای مورد مطالعه بیشتر است یا خیر نتایج نشان می دهد که اندازه بهینه دولت برای ایران (با استفاده از داده های سری زمانی اقتصاد ایران و الگوی اقتصادسنجی ARDL) و کشورهای منتخب منطقه غرب و شرق آسیا (با استفاده از داده های ترکیبی و الگوی اقتصادسنجی داده های پانل) به ترتیب 23، 19 و 16 درصد می باشد.

کلیدواژه ها:

اندازه بهینه دولت ، ایران ، الگوی کاراس ، رشد اقتصادی