ارتقای سرزندگی در فضاهای باز مجتمع های مسکونی، با تاکید بر پیاده مداری

تحولات صد سال اخیر کشور در زمینه نظام اقتصادی، سیاسی و کمبود زمین، ایده انبوه سازی مسکن و مجتمع هایمسکونی را در شهرها رقم زد که ساختوسازهای نامناسب و شتابان را به ارمغان داشته که از محیط مطلوب مسکونیفاصله گرفته شده و سرزندگی شهری در این فضاها کمرنگ شده است. فضاهای پیاده مدار با ویژگی های خاصی که درخود دارند می توانند نقش موثری در ارتقای سرزندگی شهری ازجمله فضاهای باز در مجتمع های مسکونی ایفا نمایند؛ امااین میزان تاثیر با توجه به شرایط کالبدی، عملکردی، معنایی و مکانیابی آنها می تواند متفاوت باشد.در این پژوهش که هدف آن بررسی نقش پیاده مداری و تفکیک مسیر سواره و پیاده بر سرزندگی در مجتمع هایمسکونی است، سعی شده نخست به بررسی مفهوم سرزندگی، پیاده محوری و شهروندگرایی در شهرسازی و شناساییشاخصه های آن در فضاهای شهری پرداخته شود، سپس با تاکید بر پیاده مداری رهیافت ها و راهکارهایی را برای افزایشسرزندگی و بهبود کیفیت در مجتمع های مسکونی به عنوان الگویی مناسب برای توسعه فضاهای شهری پیاده مدار درشهرهای ایران ارایه شود.این ویژگی های پیاده مدارانه تاثیر بسیار زیادی بر شکل گیری کمی و کیفی انواع تعاملات اجتماعی و ارتقای کیفیتزندگی شهروندی دارد.یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که با ایجاد پیاده راه و برقراری خاطره انگیزی و هویت، نفوذپذیری و دسترسیراحت، تامین جاذبه و تنوع، آسایش و امنیت اجتماعی، تعاملات اجتماعی و احساس تعلق خاطر به مکانی که در آنزندگی می کنند؛ میتوان یک مجتمع مسکونی سرزنده را طراحی کرد.

کلیدواژه ها:

سرزندگی ، پیاده مداری ، فضاهای شهری ، مجتمع مسکونی