محمدرضا پورمحمدی - استاد دانشگاه تبریز
مریم شربت زاده - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد تبریز

رشد فزاینده جمعیت در نقاط شهری پیامدهای ناگوار اجتماعی – اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی برای شهرها به ارمغان آورده است. بنابران شهرها باید مکانهای بهتری را برای زندگی فراهم کنند. یکی از این مکانها، خلق خیابانهای پیاده است. رشد شهرنشینی و ازدیاد وسایل نقلیه موتوری موجب از دست رفتن مقیاس انسانی در شهرها شده، فضای عمومی مهمترین بخشهای شهر را تشکیل میدهند که یکی از این فضاها، پیاده راه ها هستند که پیادهروی یکی از پایدارترین روش حملونقل است. پیاده روی قدیمی ترین، جذاب ترین شکل جابجایی انسان در فضا بوده است، پیاده راه مکان مخصوص و امن افراد پیاده که فاقد ترافیک سواره و عبور و مرور وسایط نقلیه است، که در آن عابرین پیاده با آسوده خاطر حرکت می کند.در پیاده راه باید به تمامی حواس و تا ثیرات روحی و ادراک توجه کرد. و آنچه در شهرهای امروز، حیات شهری و زندگی سالم شهروندان را بیش از سایر عوامل سبب میشود، توجه به ابعاد اجتماعی در طرحهای شهری است. وجود قابلیتها و کیفیتهای محیطی برای ادراک و دریافت فضا و در نتیجه آن مکث و حضور انسان در فضاهای شهری، زمینه ساز دیدن و دیده شدن در سطوح پایین و در سطحی فراتر تعاملات اجتماعی میشود. حس مکان هر خیابان در بر گیرنده کلیه عوامل کالبدی، عملکردی- فعالیتی، ادراکی بصری و اجتماعی موجود در خیابان است ایجاد حس مکان در خیابانها هدف اصلی طراحی شهری بوده و میتواند زمینه ساز حضور شهروندان و افزایش تعاملات بین آنها شود.

منظر شهری، تنوع، سرزندگی، پیاده راه