پروین یوسفی - دانشجوی ارشد رشته برنامه ریزی آمایش سرزمین پردیس فارابی دانشگاه تهران

نظر به جایگاه و اهمیت رویکرد آمایشی و برنامه های آمایش سرزمین در تحقق پذیری توسعه متوازن فضای ملی،در سال های اخیر این موضوع مورد توجه جدی همگان و به ویژه ارکان نظام قرار گرفته است، که اساس اقدامات مداخله ای باید بر مبنای نگرش آمایشی استوار گردد. کشور ایران با داشتن حدود چهار دهه تلاش جهت دستیابی به یک برنامه ملی آمایش سرزمین، همواره در اجرای طرحهای آمایش تحت تاثیر آسیب های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، با دگرگونی هایی همراه و با موانع و چالش های متعددی مواجه بوده است. در این پژوهش به این پرسش پاسخ داده می شود که چه عواملی به عنوان اهرم اصلی بازدارنده اجرای طرح های آمایش عمل می کنند. لذا سعی شده آسیب های فراروی تحقق طرح های آمایش بررسی قرار گیرد و بتوان بخشی از چالش های موجود را آسیب شناسی و در جهت برطرف نمودن آن، راهکارهایی ارایه نمود. براساس یافته های پژوهش که توس روشSWOT انجام گرفته که به تعیین جایگاه معیار ها، متغیر ها و در نهایت جایگاه استراتژیک سیستم مدیریت و برنامه ریزی اقدام گردد، مهمترین آسیب ها در اجرای طرح های آمایش عدم انطباق تقسیمات استانی بر جغرافیای طبیعی و استانی، عدم تطابق تقسیمات کشوری بوده،که در بین آسیب های مورد مطالعه نقش بسیار برجسته تری داشته است.

آمایش سرزمین، آسیب شناسی، مدیریت و توسعه، برنامه توسعه