سهراب سعیدی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
فاطمه کوپا - استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور

ترانه های محلی به آن دسته از ترانه ها، تصنیف ها و سروده هایی گفته میشودکه با فرهنگ غنی و پربار مردم شهرها و روستاهای در ارتباط است این ترانه ها از بدو پیدایش بشر وجود داشته و در واقع عمری به درازای عمر بشر دارد. در هرمزگان نیز، به مانند مناطق دیگر کشور از دیر زمان ، ترانه و شعر وجود داشته است که در قالب های گوناگون سروده شده که یکی از پر پیشینه ترین این سروده ها ترانه های عامیانه است. ترانه های عامیانه در اصل زبان حال و قال مردمی است که شاعر و ادیب نبودهاند اما ذوق شعر گویی و شور و حالی داشته اند، ترانه ها را خود مردم از روی نیاز روحی سرودهاند و در واقع این اشعار از دل شاعران گمنامی برآمده که هرگز ادعای شاعری نداشته اند، بی سواد بوده اند و از طبقه ی پایین اما اشعار ساده ای که سروده اند نغز ، زیبا ، ودارای ارزش هنری است. در این فرصت به بررسی طبیعت در ترانه های عامه هرمزگان می پردازیم و معلوم می شود بسامد واژه نخل، دریا و ادوات آن از سایر عناصر بومی بیشتر است و چون مردم هرمزگان با این طبیعت زندگی کردهاند و نخل و دریا در اقتصاد و معیشت آنان تاثیر مستقیم داشته از این رو این دو نماد هرمزگان بیشتر در ترانه های عامه جلوه نموده است.

ترانه، هرمزگان، طبیعت جنوب، نخل و دریا