اسطوره در شعر خواجوی کرمانی

اساطیر هر ملت یادگار ذهن های شاعری است که در طول زمان، با نیروی خلاق خیال خود، هر یک از جوانب حیات انسانی را به رمزی شاعرانه بدل کرده اند، آرزوهایی که بشر در طول تاریخ داشته، در خلال این اساطیر تعبیرهایی شاعرانه یافته و نسل به نسل روایت شده است و با گذشت روزگار، در هاله ی خیال شاعرانه نسل های مختلف متبلور شده است. مساله اسطوره ها در شعر، از نظر بعضی مکاتب نقد ادبی معاصر، دارای اهمیت بسیار است و بویژه آنها که از دیدگاه مکتب یونگ Jung به مباحث نقد نزدیک می شوند حوزه اصلی جستجوهای ایشان اسطوره هاست. از نظر یونگ، اساطیر، بیان و تظاهر مستقیم نا خود آگاه قومی است شفیعی کدکنی، صور خیال در شعر فارسی 234-235،1385 بهره ور شدن از اساطیر، بویژه در تصویرهای شعری گویندگان قدیم، یکی از مباحث قابل ملاحظه ای است که می تواند موضوع بررسی وسیعی قرار گیرد. اساطیری که در شعر فارسی، گاه و چه بسیار، یک سوی صور خیال شاعران را تشکیل می دهد و از عناصر پر اهمیتی است که خیال شاعران در ترکیب و تصرف آن زیبایی ها و هنر وجود آورده، در دوره های مختلف هم از نظر مواد و هم از نظر نوع برداشت شاعران تحولاتی یافته است

کلیدواژه ها:

خواجوی کرمانی ، تلمیح ، اسطوره